De zee is in de ogen van de Franse schrijver Jules Verne een verschijnsel dat leven en oneindigheid in zich herbergt, een mysterie dat je kunt bevaren en onderzoeken maar nooit helemaal doorgronden. Dat leven uit zich in klanken die al even diep en geheimzinnig zijn als de zee zelf. De loeiende liefdeszang van baleinwalvissen, het knallen en knisperen van bepaalde soorten garnalen en vissen, het extatische klikken en knerpen van jagende tandwalvissen, de op en neer borrelende roep van robben, kijvende meeuwen, het schrapen en schuren van ijsschotsen. Daar doorheen klinken de geluiden van de gemotoriseerde zeevaart, van boorplatforms, van onderzeeërs die de wateren afspeuren met sonar. Akoestisch lijken de wereldzeeën een welgevulde soep waar al dat materiaal voor het opscheppen ligt. Die soep, met al zijn uitingsvormen, is de bron waar de Mexicaanse blokfluitiste Angélica Castelló uit heeft geput voor haar lp ‘Sonic Blue’. Opnamen die zij met verschillende anderen onder en boven water maakte vormen de ondergrond voor tonen die ze op fluiten van uiteenlopend formaat speelt. Onderaards zoevende bassen uit de grootste, langgerekte ijle klachten uit de kleinste. Ze heeft er zeven composities mee gemaakt, die elk genoemd zijn naar een van de grote watermassa’s – van de Golf van Mexico tot de Stille Oceaan. In zekere zin is ‘Sonic Blue’ een tegenhanger van ‘Azoic Zone’, de cd waarop ruiscomponist Francisco López aan verwante geesten vroeg zich een voorstelling te maken van de klankomgeving van de laag in de oceanen waar geen leven voorkomt. ‘Sonic Blue’ is even poëtisch als die cd, zeker zo geheimzinnig, maar aanzienlijk minder onheilspellend. Je zou je kunnen voorstellen dat kapitein Nemo deze muziek speelde op zijn titanische orgel in de Nautilus. Dit is beweging in peilloze diepten.
