Son Little: nonchalante aanstekelijkheid

Son Little speelde zijn laatste concert van het jaar in de gewelfde kelders van de Botanique. Een zaaltje met lelijke tegels en een mooi plafond waar het podium tussen de pilaren werd gevouwen: de Witloof Bar. Slechts enkele tientallen concertgangers weten al hoe aanstekelijk eclectisch de Amerikaan zijn liedjes zijn.

Aaron Livingston begint wat te modderen op de gitaar, omringd door een bassist en een drummer die allebei zijn uitgerust met toetsen, synthesizers en drumpads. Aarzelend en achteloos trekt de set op gang. Son Little leverde in 2015 een ep en een cd af, allebei gladde, afgewerkte werkjes waar toch al een ruwe echtheid doorschemert, meteen is duidelijk dat de live set allesbehalve zoet en afgelikt wordt.

Onwaarschijnlijk catchy nummers als ‘The River’, ‘Doctor’s In’, ‘Alice’ en ‘Cross My Heart’ trekken de set op gang. Meer dan eens worden ze plots ingezet of afgebroken, langdradige instrumentale stukken dralen middenin de nummers, het geheel klinkt vaak rommelig. Af en toe speelt Livingston iets wat naar een solo neigt, zonder er een punt van te maken. De man speelt graag stil en weifelend, waardoor de dynamiek onvoorspelbare bokkensprongen maakt. Maar dat alles gebeurt met zo’n charmante nonchalance dat je wel overstag moet gaan.

Soms leunt Son Little netjes achterover, zoals in ‘Doctor’s In’ en ‘Loser Blues’, soms klinkt het heerlijk diep en soulvol, zoals bij ‘Lay Down’ of ‘Your Love Will Blow Me Away’, soms rocken ze, bijvoorbeeld in ‘Carbon’. De set is halverwege met het ijzersterke duo ‘Go Blue Blood Red’ en ‘O Mother’, allebei een snijdende uithaal naar het systeem en de wereld waarin we leven. Ergens in het midden komt ook Dylan aan bod met ‘The Man in Me’.

De titelloze langspeler van Son Little kampeert al een paar weken in de autoradio. Deze complexloze Amerikaan kan uitzonderlijk goed songschrijven, zijn liedjes zijn haast té aanstekelijk, ze blijven dagenlang rondwaren in het hoofd. Live vraag je je af of het drietal krampachtig probeert de arrangementen na te bootsen of – net omgekeerd – zich hoegenaamd geen zorgen maakt over hoe de muziek overkomt.
Deze tegenstelling kan je doortrekken naar de figuur Son Little. Hij heeft uitzonderlijke kwaliteiten die het pad naar succes kunnen plaveien, als hij er tenminste in slaagt ook zijn live set te polijsten. Anderzijds is dit prutsen en morrelen zo mooi om te zien.

tekst:
Sanne Huysmans
geplaatst:
wo 23 dec 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!