In de loop van zijn lange carrière heeft Taylor Deupree een eigen muziekstijl ontwikkeld, die zich kenmerkt door spaarzaamheid en delicaatheid. Met een bijna terughoudend gebruik van akoestische en elektronische instrumenten schept hij een sfeer van verstilling, kwetsbaarheid en overpeinzing. Overigens heeft hij voor zijn 12K-label een zeer passende catalogus van verwante artiesten opgebouwd. ‘Somi’ is na een langere periode weer eens een eigen album van Deupree, een cd vergezeld van een klein boekwerk. De zeven composities zijn zoals verwacht: een sfeer als van een winters bos, waarin de sporadische geluiden worden gedempt door de sneeuw, af en toe kraakt een bevroren tak en in je hoofd klinkt een weifelende melodie. In veel nummers op ‘Somi’ klinkt een kalm elektronisch pianospel, waarbij hier en daar de tonen lang aanhouden en galmen, tegen een achtergrond van ruis met een wisselende intensiteit. In ‘Slown’ klinkt de ruis korreliger en worden de gitaartonen raspender. In ‘Autumn’ klinkt af en toe een tinkelende bel en een tjirpend vogeltje. In het begeleidende boekje legt Deupree uit dat hij de loops steeds minder met software, maar met apparaten – uiteindelijk taperecorders – is gaan maken en dat hij meer ‘gevonden geluiden’ is gaan toevoegen. Die veranderingen zorgden zijns inziens voor een warmere sfeer en fraaie imperfecties, mede dankzij het handwerk. Zo ook is ‘Somi’ opgebouwd, minimale, herhaalde melodieën, eendere klanken met subtiele verschillen in uitvoering en gebruik, met de “onregelmatigheden van kleine variaties in timing en timbre, omdat elke noot en elke cyclus met de hand gespeeld werd”. Het is met andere woorden een consistent album, aangenaam materiaal voor aandachtige beluistering, maar eerlijk gezegd ook niet heel verrassend en – ik hoop dat de tijd mij ongelijk gaat geven – misschien zelfs een beetje saai.
