Sometimes My Arms Bend Back

In februari verschenen twee albums bij Vrystaete, een sympathiek label dat traag en teder wenst te zijn, met kleine oplages, folklore en lo-fi muziek. Het eerste album is ‘€˜Sometimes My Arms Bend Back’€™ van Brunnen. Brunnen spreekt zijn woorden meer uit dan hij ze zingt, in de traditie van de grote zangers-liedjesschrijvers, zoals op ‘€˜Marias Of The Sea’€™, met even traditiegetrouw een vrouwennaam in de titel. Jammer dat de teksten vaak wat poëzie missen, dat de frasering nogal hoekig is en dat er naar goede folkgewoonte toch een la-la-lai-liedje moest inzitten (‘€˜Kissing Rain’€™). Muzikaal primeert de sfeer, de meeste nummers zijn opgebouwd rond één muzikaal idee. Bijwijlen leidt dat tot leuke schilderijtjes, maar het blijft vaak ook te braaf, te evident, te ruw. Een aangename plaat met echte liedjes, de haastige fade-out van het laatste nummer (‘€˜I Bid You Goodnight’€™) is exemplarisch voor het net-niet-gevoel. Heel wat subtieler is de titelloze plaat van Diamantener Oberhof. Het Duitse duo maakt bevreemdende muziek die twijfelt tussen dromerig en rumoerig. ‘€œNieuw primitivisme’€, noemt Vrystaet het, bijwijlen lichtjes futuristisch met subtiele elektronica, maar tegelijkertijd ook opgemaakt uit aardetinten. In ‘˜Die Welt In Tortenguss’™ en ‘Das Zertretene Schneckenhaus’ komt de accordeon wat meer naar de voorgrond, in het laatste geval een leuke, speelse afsluiter van het album. De muziek is gelaagd en heeft een breed klankspectrum: nu weer knorrend (‘€˜Mude’™), dan weer geduldig voordragend in het Duits (‘˜Liebstockel’€™). De titels zijn intrigerend: de wereld in een taartvorm, wiegenlied op het sterfbed, het vertrapte slakkenhuis. Een prachtig hoopje muziek.

tekst:
Sanne Huysmans
beeld:
Brunnen_Sometimes_My_Arms_
geplaatst:
wo 11 mei 2016

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!