Bird’s Robe Records viert zijn tiende verjaardag en wil dit gebeuren niet zomaar aan ons voorbij laten gaan. Dus besloten ze in dat kader een stel albums die ze zelf als hoogtepunten beschouwen, een internationale (re-)release te geven. Het uit Sydney afkomstige kwartet Dumbsaint mag de spits afbijten wat onze oren betreft. De band maakte drie albums maar had vooral een reputatie door de boeiende live-shows. Bij elk nummer maken ze namelijk zelf beeldmateriaal, zodat elk stuk, op zichzelf al cinematografisch van aard, nog een extra dimensie krijgt. Zo wordt op het podium elk nummer een auditief en visueel hoogstandje. De band beschouwt zichzelf dan ook eerder als een kwintet, met de beelden als vijfde en onmisbare ingrediënt. Dit album kwam oorspronkelijk uit in 2012. Het heeft echter nog niets ingeboet aan instrumentale inventiviteit en dito dynamiek. Postrock, postmetal, hier en daar wat prog, psych of minimalisme en vooral vindingrijkheid maken dat dit album niet verouderd klinkt.
Een beetje in dezelfde lijn als Dumbsaint vaart het uit Melbourne afkomstige Mushroom Giant. Ook dit kwartet gebruikt steevast beeldmateriaal tijdens de shows, al is het van een heel andere aard. De bandnaam geeft het al een beetje weg natuurlijk. Postrock met veel psychedelische invloeden en dat is ook zo met de beelden, die eerder verwarren dan een echt verhaal vertellen. De band oogt op geestelijke verrijking en lekker trippen en slaagt daar met deze plaat heel aardig in. Oorspronkelijk kleinschalig uitgebracht in 2015 mogen we nu allemaal mee genieten van deze paddenstoelenmuziek. Het begint prima, maar na een paar nummers lijkt de band in herhaling te vallen. Net als we besluiten het op te geven, is er ‘The Drake Equation’. Het mag plots allemaal een beetje sneller en heftiger. Zo mochten er meer nummers tussen zitten om de verveling tegen te gaan.
Met Mish, ook al uit Sydney, bewees het label dat niet enkel postrock in al zijn vormen geschikt is voor de catalogus. Het kwintet uit Sydney, ook al, zit namelijk veeleer in de richting van post- annex progmetalbands als Mastodon en Meshuggah. Het merendeel van de nummers klinkt best lekker. Een stuk of zes van de tien, wat al niet verkeerd is voor een band als deze. De verplichte trage, zonder zang weliswaar, is aanwezig (‘Lung’) en er staat zelfs een echte miskleun op, zijnde ‘Vertebrae’. Mish is uiteindelijk een metalband, en daar hoort dit zaken gewoon bij. Van deze drie heruitgaven is deze plaat de minst overtuigende.