Sombras Incendiadas

Espvall ontmoette Maranha voor het eerst in 2006, in diens thuisstad Lissabon. Het jaar erna ging het duo al samen aan de slag, de start van een op gezette tijdstippen opgepikte samenwerking die in 2013 eindelijk leidde tot de opnames van deze plaat. Die geeft de indruk dat er niet al te veel beredenering aan vooraf gegaan is, want de vier stukken die op dit vinyl gebundeld werden, zetten volop in op een rauwe synergie en organische sound, veel meer dan op verfijning en weloverwogen contrastwerking. Het versterkte cellowerk van Espvall draagt nog altijd de primitieve oerdrones van de vroege Velvet Underground in zich, terwijl multi-instrumentalist (en eigenlijk ook multidisciplinair kunstenaar) Maranha zich hier helemaal kan laten gaan op orgel en versterkte viool. Dat betekent: zowel warme, afgeronde klankgolven (orgel), als meer agressief krassende en schurende drones (de snaren). De dynamiek is eigenlijk niet bijzonder groot: de twee blijven dicht in elkaars buurt hangen, er wordt weinig tijd verspild aan overbodige sfeerstukken of spanningsopbouw. In plaats daarvan krijg je een potige, gebundelde aanval vanuit twee gelijkgezinde fronten. Nergens zo agressief, wild en onvoorspelbaar als, pakweg, die indrukwekkende soloplaat ‘Ghil’ van Okkyung Lee, maar ook zonder die grilligheid behoudt het een imponerende grandeur, vooral in ‘Gadulka Duo’, waarin een massieve muur wordt rechtgezet die de werelden van minimalisme, dronefolk, noise en uitgebeende improvisatie naadloos bij elkaar brengt. De tweede albumhelft laat hier en daar een wat breder en toegankelijk(er) klankpalet toe, al zullen gevoelige oren misschien niet zo ver geraken. Een knappe, bij momenten meeslepende plaat, weliswaar voor een beperkt publiek.

tekst:
Guy Peters
beeld:
David_Maranha__Hel_Sombras_Incendiada
geplaatst:
di 17 mei 2016

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!