Solstice

Martin Bisi startte zijn carrière als producer in de studio OAO (later B.C.), samen met Bill Laswell en Brian Eno. In die tijd werkte hij vooral met no-waveartiesten (Lydia Lunch en Live Skull, maar ook al vroeg met Fred Frith en Afrika Bambaata. Na het werken aan Herbie Hancocks ‘Rockit’ in 1982, verdwenen zijn kompanen uit de studio en bleef hij die onder zijn bewind runnen tot op heden. Hij werkte met heel diverse artiesten, van Swans en Sonic Youth tot Whitney Houston. Sinds 1988 maakt hij zo nu en dan een soloplaat, al is dat solo altijd heel relatief. Hij heeft massa’s vrienden in het wereldje, waardoor hij als gast kan vragen wie hij nodig heeft.’Solstice’ is nog maar zijn zesde langspeler, een plaat die net als zijn voorgangers de stempel draagt van de musici die in zijn studio langskomen. Bisi slorpt alles in zich op en brouwt er in zijn geheel eigen stijl iets helemaal anders mee. Wie er allemaal mee werkt, kunnen we alsnog niet achterhalen. De fysieke release hebben we nog niet in onze handen gehad, en een digitale download geeft geen info. Wat we wel weten is dat de muziek ontstond in vrije improvisaties en dat Amanda White, die ook al zang verzorgde op voorganger ‘Ex Nihilo’, opnieuw van de partij is. Een winter- en een zomerkant vormt de opdeling. Een nummer van een plaatkant die de experimentele kant van Bisi laat horen, terwijl de resterende vier nummers aanleunen bij wat vandaag de dag postpunk wordt genoemd, maar dan in de stijl zoals Material die zou brengen. Anders dan de rest dus, en daarvoor alleen al meer dan de moeite waard. Het is dan ook pas na vele luisterbeurten dat ‘Solstice’ helemaal open bloeit.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
MartinBisi_Solstice
geplaatst:
za 10 apr 2021

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!