Achter ‘Solar Café’, het derde en laatste album van Melanchoholics, schuilt een triest verhaal. Kort na het beëindigen van de opnames overleed immers gitarist Benedikt Bjarnason op tweeëndertigjarige leeftijd aan kanker. ‘Solar Café’ is dan ook de zwanenzang van dit trio uit Düsseldorf. (De resterende twee muzikanten hebben ondertussen aangekondigd verder te zullen gaan onder de naam Minus1One, tevens de titel van het afsluitende nummer.) Dat ze in 2009 een 7inch uitbrachten op Drone Records is een eerste indicatie in welk lichtschuw vakje deze band onder te brengen, maar niet helemaal. ‘Solar Café’ is namelijk niet alleen maar een album vol drones. Hoe dan ook staat minimalisme voorop: dat is de signatuur van de cd. Spaarzaam ingezette gitaren, rudimentaire elektronica (inclusief samples en veldopnames) plus een ultra-laag dreunende bas typeren het geluid dat lanterfantert langs het wijdste van Earth aan de ene kant (de titeltrack bijvoorbeeld) en de donkere soundscapes van Troum en Lustmord aan de andere. De klemtoon ligt alleszins op traag, diep, donker en irreëel. Door het integreren van stemsamples zoals in ‘Paranoia Lodge’ ontstaat een behoorlijk spookachtige sfeer. Pas echt vreemd wordt het met ‘The End Belongs To This World’ waarin het drietal kortstondig de black metal-toer opgaat. Drones, dark ambient en een voorzichtig geflirt met postrock (‘Presence Of Absence’) maken van ‘Solar Café’ in de verste verte geen must have, maar een muzikaal verhaal hadden ze wél te vertellen.