Een paar jaar geleden (Gonzo #129) spraken we met Andrew Bowen en Dimitri Poumplidis, die samen het duo AnD vormen. Aanleiding was hun debuutlp ‘Cosmic Microwave Background’ dat uitkwam op het Electric Deluxe label van Speedy J, dat zich steeds meer richt op een industriële aanpak van techno. “Er is maar een regel met techno”, vertrouwde het tweetal ons toe. “Fuck the government, fuck the politicians, fuck the bullshit! Techno is voor de elektronische muziek wat punk voor de gewone muziek is.” Maar ook: “muziek is liefde”. Die gecombineerde aanpak kwam toen naar voren in hun visie op techno, maar vinden we deze ook in hun meeste recente aanbod? Het is diep graven, maar wellicht neemt liefde een andere, minder tastbare vorm aan op hun nieuwste plaat ‘Social Decay’. Het album opent met duistere space ambient, waarna een nare versie van jungle voorbij komt, met veel hoge tonen. Het voelt alsof we in een claustrofobisch ruimteschip zitten en achterna gezeten worden door een moordlustige alien. Zwaar vervormde gitaargeluiden, dreigende vocalen die van ver komen – AnD rekt de grenzen van techno hier ver op. Eerder neigt het werk naar de digital hardcore uit de jaren 1990. Alec Empire en Shizuo zijn dichterbij dan een artiest als Pfirter. Het nummer ‘UFO’ doet zijn naam eer aan, evenals ‘Pandemonium’, dat in het straatje van herrieschoppers als Mono No Aware en Geistform ligt. Alsof kunstmatige intelligentie langzaam tot bewustzijn komt en weinig goeds in de zin heeft. We luisteren en begeven ons in een doodenge first-person shooter. Het album eindigt met ‘Disturbed Reality’ en die titel vat wat ons betreft de plaat goed samen. AnD biedt geen climaxen, geen catharsis. Pure duisternis wordt hier gecreëerd, die we met graagte omarmen. Fantastisch.
