Sniper

Dit zijn eigenlijk twee Record Store Day uitgaven, eentje een heruitgave van reeds eerder uitgebracht werk en eentje met nieuw werk, die te goed blijken te zijn om zomaar te laten passeren. Promotiemachines hebben net als de Belgische Spoorwegen geregeld last van vertragingen, maar komen doen ze. Beter laat dan nooit dus. ‘Sniper’ verscheen oorspronkelijk in 2010, maar in een heel beperkte oplage bij het label ‘Le Son Du Maquis’. Munster pakt uit met een heruitgave op cd en dubbelelpee, waarop één extra nummer prijkt. Voor veel mensen zal dat weinig verschil uitmaken, gezien de obscuriteit van de oorspronkelijke uitgave. En wat schotelen icoon Alan Vega en Etant Donnés-coryfee Marc Hurtado ons voor? Een vette schijf aan Suicide schatplichtige muziek. Niet dat we daar een probleem mee hebben. Alan Vega schreef geschiedenis met zijn band, samen met kompaan Martin Rev. Hurtado en Vega werkten al eens samen voor vier nummers op de plaat ‘Re-Up’ van de broers Hurtado (Marc en Eric vormden Etant Donnés in 1977) in 1999; en Marc Hurtado maakte een dit jaar te verschijnen documentaire over Suicide. Gelukkig doet Hurtado gewoon zijn ding, en dat is donkere en futuristisch aandoende elektronische muziek maken, de ene keer traag (‘Saturn Drive Duplex Redux’), dan weer lekker opgefokt en bijna dansbaar (‘War’, ‘Let The Blood Drip’, ‘Sniper’). Daarmee gaat Hurtado in een aantal nummers een stuk heftiger te werk dan Rev, die meestal ostentatief op één toets drukte en het daarbij, met gekruiste armen, liet terwijl Vega als een gek tekeer ging. Dat doet Vega bij momenten ook hier, in rockabilly-modus bijna, terwijl hij op andere momenten zijn alom bekende parlando zijn werk laat doen. Lydia Lunch verleent haar diensten op ‘Prison Sacrifice’, maar welke diensten blijft een duister geheim. De tegenwoordig in Barcelona wonende Lunch, die ook al een bedrage leverde aan het eerder genoemde album ‘Re-Ups’, vertelt een duister verhaal waarvan ze beweert dat het echt is gebeurd. Bij Lunch weet je dit soort dingen nooit, maar daar gaat het nu niet om. Het zou draaien om een ex-geliefde van haar die ze een decennium later contacteerde voor een ontmoeting. Het huidige liefje van die man vond die ontmoeting onmogelijk, waarop de man haar en zichzelf om het leven bracht. Waar of niet, het verhaal past binnen het kader van de in sex en geweld badende fantoomwereld waarin Lunch zich al vier decennia begeeft. Bijgestaan door Terry Edwards en Ian White (beiden Gallon Drunk), Mark Cunningham, Sophie Noel, We Are Bird Of Paradise en David Lackner (telkens voor één nummer) vergasten Lunch en Hurtado ons op een duistere, ongemakkelijk en desoriënterende soundtrack. De muziek zorgt ervoor dat deze plaat heel wat efficiënter is dan het pure spoken word waarmee Lunch zeer veel de hort op gaat. Intrigerende albums, dat is het minste wat we kunnen zeggen over deze twee releases.

tekst:
Patrick Bruneel
geplaatst:
vr 28 dec 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!