Enkel indien je het voorbije decennium ergens onder een steen lag, heeft Oh Sees (oftwel Thee Oh Sees in al zijn mogelijke geschreven varianten) nog een introductie nodig. De band is immers een icoon en vaandeldrager in de hedendaagse Amerikaanse (en ver daarbuiten) garagerockscene.
Hun platen en liveconcerten leveren meestal genoeg elektriciteit op om een gemiddelde stad een eindje van stroom te voorzien. Dat de band graag de garagerocksnelweg afslaat om langs een prog -of psyche-afrit nieuwe oorden op te zoek is ook al een paar platen duidelijk.
Een uitstap die sedert bands als King Gizzard & The Lizard Wizard weer als volledig hip mag bestempeld worden. Niet dat Oh Sees volledig die kaart trekken, het is er de band niet voor om slechts met één hand te spelen.
Laat anders ‘Overthrown’ je maar eens hard en op volume 11 in het gezicht meppen. Waarna ‘Last Peace’ zich als een folkballade aandient maar gaandeweg muteert in een spacerocker van formaat.
Het meer dan twaalf minuten durende ‘Anthemic Aggressor’ is dan weer een pure progrocksong zoals die in de jaren 1970 tot lachen toe werd gemaakt.
Maar Oh Sees komt er zonder problemen mee weg omdat John Dwyer alles naar zijn hand zet en altijd een persoonlijke toon vindt. Ongegeneerd rocken kan en mag nog altijd, zoals in ‘Enrique El Cobrador’ dat naar vroege heavy metal ruikt en dat mét een funky orgel. Faut le faire.
Ook ‘Abysmal Urn’ met zijn vlammende solo’s heeft die geur. Wij zijn intussen de tel kwijt in de discografie van (Thee) Oh Sees maar ook deze plaat kan weer tellen.