Alle hippe muziekliefhebbers weten ondertussen wel dat de ménage à trois waar frontman Ruban Nielson in 2013 in verwikkeld raakte Unknown Mortal Orchestra eerder dit jaar een verrassende derde langspeler schonk. Op het bitterzoete ‘Multi-Love’ bedroog dat viertal zijn geliefde psych-pop immers met funk en soul. Dat bleek de moeite waard, maar was UMO dat ook live in de AB?
Voor Nielson en co. het publiek van de legitimiteit van dat overspel konden overtuigen kreeg Wooly Mammoths zijn kans. Die grepen de vijf jonge Limburgers graag aan om hun jaren 1990-aandoende indiepop aan een groter publiek te verkopen. Té graag zelfs want zichtbaar zenuwachtig en synchroon op en neer huppelend werkten Sean Michael Raab en de zijnen zich door een rist gitaarpop-nummers van dertien in een dozijn. Waren die slecht zoals als die One Direction? Neen, maar góéd zoals die van Teenage Fanclub klonken ze nu ook weer niet. Wellicht doen deze twintigers het prima op allerlei lokale rockconcours en zullen ze Melkrock wel eens mogen afsluiten, maar meer zit er met dit repertoire helaas niet in. Daarvoor missen Raab en co. nog de nodige originaliteit en maturiteit, en zijn ze te beleefd.
Welopgevoed blijkt Ruban Nielson ook; zo mochten enkele toeschouwers eens slurpen aan zijn trappistenbier. Genereus is deze zanger- gitarist ook want hij trakteerde de toeschouwers op een flinke portie gitaarfuzz. Banaal klonken Nielson en de andere drie wel nooit, hoewel het al snel weggegeven en op plaat zo swingende ‘Like Acid Rain’ te gejaagd, kil en afstandelijk klonk. Net als andere nummers vanop ‘Multi-Love’ trouwens kreeg die song de ‘potige gitaar’- aanpak waardoor funk, soul en r&b maandagavond de lakens niet naar zich toetrokken, integendeel zelfs.
Geregeld greep het viertal terug naar ouder en rockeriger werk zoals het straffe ‘Thought Ballune’ ( uit ‘Unknown Mortal Orchestra’) maar ook toen sloeg de vonk niet helemaal over. Dat gebeurde echter wél tijdens het dromerige ‘So Good At Being In Trouble’ ( uit ‘II’) dat met een werkelijk magistrale, lang uitgesponnen outro die bewees dat deze Amerikanen toch nog niet kunnen weerstaan aan oude liefdes zoals The Grateful Dead en Miles Davis (tijdens zijn experimentele periode). Ook tijdens een venijnig klinkende ‘Multi-Love’ bewees UMO zijn grote klasse, iets wat de band met – tot in de bisronde opgespaarde- noisy uitvoeringen van ‘Necessary Evil’ en ‘Ur Life One Night’ nog eens dunnetjes overdeed.
Dat tweetal zette een gloeiend uitroepteken achter een concert dat echter niet voor 100% de aandacht kon vasthouden; de garagerock-aanpak van sommige nieuwe nummers was immers niet altijd even geslaagd. Toch was dit een boeiende performance van een gedreven combo dat van twee walletjes durft te eten. Een groep die durft te experimenteren ook, zonder zijn roots uit het oog te verliezen. Dat op zich verdient al veel respect en doet verlangen naar meer.
Gezien: Wooly Mammoths + Unknown Mortal Orchestra: 2 november, Ancienne Belgique, Brussel