Slowly Paradise

Eric Chenaux staat zeer hoog in ons favoriete-hedendaagse-gitaristen-lijstje. Zijn plaat met Norberto Lobo -‘The Byre’- was een cryptische bedoening, maar zoals wel vaker in de wereld van beide heren, werd de aanhoudende luisteraar beloond voor zijn geduld.

‘Slowly Paradise’ ligt sterk in de lijn van voorgangers ‘Guitar & Voice’ en ‘Skullsplitter’. Chenaux is op zijn best als hij zijn wondermooie liedjes stokken in de wielen steekt met bijna slapstickachtige gitaargeluiden -een beetje zoals Arto Lindsay dat deed met zijn Braziliaanse erfgoed, maar dan met minder noise en meer onderhuidse humor.

Opener ‘Bird & Moon’ is wat dat betreft meteen recht in de roos. Vanaf seconde één is Chenaux’ warme -in wah wah gedrenkte- geluid herkenbaar, al lijkt er dan een bij Peter Frampton weggelopen talkbox in het spel. In ‘Slowly Paradise’ -een muzikale worsteling, maar wel weer voorzien van één van Chenaux’ van melancholie zwangere zanglijnen- klinkt hij zowaar als een toonvaster broertje van Robert Wyatt.

‘An Abandoned Rose’ is voorzichtig-extatisch, en ademt plattelandspsychedelica én de meest freaky Velvet Underground, zoals het beste van Ignatz dat ook doet. Tussendoor krijgen we nog het prima onderwater-instrumentaaltje ‘Slowly Paradise (Lush)’ voorgeschoteld. ‘There’s Our Love’ herinnert er ons met de vingers in de neus aan waarom we Chenaux zo’n fantastisch gitarist vinden: de man breekt zijn geluid op in brokjes, waarmee hij kubistisch aan het puzzelen slaat, om tot een resultaat te komen dat onmiskenbaar alleen uit Chenaux’ koker kan komen.

‘Wild Moon’, tenslotte, is van het mooiste en simpelste dat Chenaux al maakte -drijvend op een basso continuo van drie noten die elf minuten lang herhaald wordt, en weerom moeten we aan Wyatt denken. Twee keer op één plaat, dat is geheid een favoriet in wording.

tekst:
Stijn Buyst
beeld:
Eric_Chenaux_Slowly_Paradise
geplaatst:
zo 5 jan 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!