Het Franse label Baskaru brengt niet veel uit: gemiddeld zullen het niet meer dan drie cds per jaar zijn. Wel is wat het label voor experimentele elektronica uitbrengt van hoog niveau, met in het verleden bijvoorbeeld prachtige uitgaven van Francisco López, Rothkamm, @C, Michael Santos en Symbiosis Orchestra. In de eerste maanden van dit jaar komt Baskaru al met drie platen van namen-die-er-toe-doen. Om te beginnen trakteert het label ons op Slow van Gintas K. Elf kleine composities heeft de Litouwer opgebouwd uit eenvoudige, minimale melodieën en percussieve, schijnbaar willekeurig geplaatste geluiden die continu voortratelen, -rinkelen en borrelen. In nummers als ’72 #’ en ‘Niekovv’ lijken we te luisteren naar een elektronische regenbui, met alle weemoedige gedachten die dat oproept. Soms doet Gintas Kraptavicius denken aan Fennesz met zijn dichte ruis en vervormd gitaargeluid, zoals in ‘Zrty’ en ‘Sdg’. Compleet anders dan deze kalme, meldieuze muziek is het abstracte, wat donkere Un Coeur Simple van Stephan Mathieu. Gecomponeerd voor een theaterstuk naar Flauberts gelijknamige roman, maar Mathieus elektronische klanklandschap laat zich probleemloos zelfstandig beluisteren. De composities bestaan uit lagen van drones, aanhoudende zwevende tonen, waarover geluiden zijn gelegd die elektronisch, akoestisch, soms als field recordings aandoen. Een enkele maal klinkt het gekraak van een plaat met religieus gezang. Alle abstracte en min of meer herkenbare klanken, uitgestrekte auditieve landschappen en intrigerende accenten verweeft Mathieu tot een delicaat, consistent en meeslepend geheel. Hetzelfde geldt voor Mathias Delplanque met Chutes. De Fransman had ons al gegrepen met cd’s als ‘Passeports’ en ‘Parcelles 1-10’ op zijn eigen Bruit Clair-label, en opnamen onder aliassen als Lena of Stensil. Bij Baskaru levert hij weer prachtig werk af. De composities volgen ongeveer steeds hetzelfde principe: een laag of meerdere lagen van bewegende, stijgende, dalende, aanhoudende tonen combineert hij met een ruim palet aan onverwachtse klanken. Niet echt vergelijkbaar met Mathieu: bij Delplanque is het resultaat veel voller en drukker. Hij gebruikt naast zijn computers ook objecten en samples van (akoestische) instrumenten, wat zich laat horen in geluiden als van klankschalen, bellen, percussie en een elektrische gitaar, bijvoorbeeld. Daarbij verschuift de sfeer van Chutes van kalme (kalmerende) landschappen, naar dreigende luchten. Bijzonder knap, vooral als we ons daarbij bedenken dat dit een cd vol liveregistraties is.
