In de vijf jaar sinds de release van zijn debuutalbum en clubhit ‘Drone Logic’ heeft Daniel Avery een muzikale ontwikkeling doorgemaakt die weg lijkt te bewegen van de plaats waar hij in die jaren de meeste successen boekte: de dansvloer. Als voorproefje van zijn aanstaande nieuwe album laat ‘Slow Fade’ een nieuwe kant van hemzelf zien. Het titelnummer is mooie, downtempo ambient-techno van het soort dat Aphex Twins eerste ‘Selected Ambient Works’ sierde, en ook het wat zwaardere ‘Radius’ zit in die hoek. Op ‘After Dark’ laat Avery de beat helemaal achterwege, en alleen het laatste nummer is een rollende, donkere techno-trein. Fijn ep die me zeer benieuwd maakt naar het nieuwe album. Belgische producer Tim Van de Meutter is al een jaar of vijf en pakweg een dozijn techno- en tech house-singles actief als Locked Groove. Met ‘Progression’ blaast hij zijn eigen label nieuw leven in, via een opborrelende track die langzaam openvouwt en heel even – veel te kort! – een trancey hoogtepunt bereikt. ‘The Come Up’ sluit aan bij de vibe van Avery’s ep: Plaid-achtige IDM, mooi, mysterieus en groovy. Het schimmige Prequel Tapes zorgt voor twee remixen, de ene uitbundige soundtrack-techno, de ander een wolk langzaam disintegrerende ambient-geluiden. ‘Acid Avengers 007’, een split tussen Drvg Cvltvre en Fallbeil, is formularisch maar lekker, mits je van acid houdt. En geen bezwaar hebt tegen een rauw randje, want met name de dikhouten Drvg Cvltvre-tracks zijn noisy op het industriële af. Fallbeil is helaas een stuk minder confronterend, alsof ze wat onwennig zijn buiten het domein van hun gebruikelijke EBM-idioterieën. Een term die al weer een tijdje de kop op steekt in aanprijzingen van donkere techno, EBM, maar wat mij betreft maakt een stevige sequencer-loop van drie noten nog geen Front. Ook niet als je Phase Fatale bent en industrial- en postpunk-fan Silent Servant je onder zijn hoede heeft genomen. Wat de drie tracks niet direct vervelend maakt, voor de liefhebber, want ze hebben wel dat typerende EBM-geluid: kille, ijle synths, vervormde stemmen, niet te snel en een klein beetje lomp. Maar wat het niet zijn, zijn liedjes. Misschien niet het eerste woord dat je met het genre zou associëren, maar toch is dat wat de beste platen uit het genre zo goed maakt: niet alleen de sound of de agressie, maar ook de songs. ‘Plastic Motions’ laatste nummer heeft zelfs een Duitse titel, maar kan het verlangen naar toch nog een allerlaatste Front 242-album niet wegnemen.
