Skelektikon

Het is al weer zo’n vier jaar geleden dat Marcus Fjellström ons verblijdde met het album ‘Epilogue M’. Het album – verschenen op het Rev.Lab.-label van Bas Mantel, die het van een fraaie verpakking voorzag – kenmerkte zich door een duistere, maar nooit echt dreigende sfeer. De composities lieten zich misschien het best omschrijven als fictieve griezelfilmmuziek. Op de nieuwe ‘Skelektikon’ – verschenen bij Miasmah – blijkt Fjellström daar nog steeds in geïnteresseerd. Onheilspellende, ijle, hoge tonen en breed uitgesmeerde strijkerspartijen combineert hij de ene keer met druppelende en sijpelende klanken, elders met een ouderwetse sirene en op weer een ander moment met drumgeritsel en een enkele pianonoot. De orkestrale vioolpartijen klinken onvast, alsof het oude opnemen betreft, een suggestie die ook uitgaat van het plotse inzetten en afbreken van een ruis bij sommige nummers. De tien composities op ‘Skelektikon’ zetten nog meer in op sfeer en minder op melodie en maat dan de nummers van de voorganger. In het nummer ‘Arboretum’ bijvoorbeeld, combineert de Zweedse componist trage strijkerspartijen met rommelend onweer en andere dreigende klanken in de verte. Met hoge tinkelende belletjes en geluidseffecten wordt het nummer een abstract hoorspel. ‘Skeleton Dance 2’ is unheimisch door de herhaalde schelle, rammelende pianoklanken als – vooruit dan maar – een rammelende ribbenkast – en scherpe, snijdende tonen. Met strijkers en hamerende pianoklanken ontwikkelt ‘Hermitage’ zich tot een trage, onheilspellende driekwartsmaat. Jawel, er mag gedanst worden, maar stap niet op de voeten van uw partner, want ledematen kunnen afbreken. Fjellström levert een doorwrocht spookalbum, waarop het griezelen fijn is.

tekst:
Robert Muis
beeld:
marcus
geplaatst:
za 5 aug 2017

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!