Singularity

Margaret Catcher is al net zo’n leuke woordspeling als Atypeek, het label waar het duo uit Rijsel (Lille) zijn opwachting maakt. Pierre Level en Xavier Leloux presenteren zich als een bas-drums duo, maar laat dat nu net twee instrumenten zijn die wel aanwezig zijn, maar nergens, of bijna nergens, op de voorgrond treden. Krakkemikkige synthesizers en vervormde stemmen, ja, die treden op de voorgrond. En vrolijkheid. Het duo componeerde de liedjes tijdens treinreizen, en die zullen, als we het resultaat beluisteren, ook best wel gezellig geweest zijn. Met de nodige vertragingen, mankementen, stilstanden, persoonsongevallen, vieze geurtjes en wat al niet meer. Grote invloeden zijn Devo, Telex (we menen verschillende synthlijntjes van hen te herkennen), het gekke van Deerhoof en het naïeve van bijvoorbeeld Vive La Fête. Grooves, veel elektro, hier en daar wat pogingen tot alternatieve rock die er geen is, wat gedweep met de Neue Deutsche Welle en dan plots een vreemde afsluiter. ‘TER (Acoustic Version)’ zit veeleer in de Canterbury Scene, bijna een dwars eerbetoon aan Robert Wyatt. ‘Singularity’ is dan ook een ietwat vreemde plaat die nooit echt overtuigd omdat het veelal te speels en vrijblijvend klinkt. Of net wel overtuigd, omdat die puurheid, die kinderlijke wijsheid ook hun charme uitmaakt natuurlijk.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Margaret_Catcher_Singularity
geplaatst:
zo 26 mrt 2017

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!