Singular Forms (Sometimes Repeated)

Ik struin door het wereldwijde web. Ik ben de weg kwijt, niet voor het eerst. Het is een gevoel dat ik koester. Ik heb ‘Singular Forms (Sometimes Repeated)’ voor me liggen. Het is de nieuwste worp op Type Records, een label dat me nauw aan het hart ligt. Als ik nu moet vertrekken naar een onbewoond eiland en ik slechts één label uit mijn archief mag meenemen dan kies ik voor Type Records. Met pijn in het hart laat ik de volledige backcatalogus van Warp achter me liggen. Het is een statement, eentje die geen indruk maakt, maar zo zijn er wel meer. Regen viel met bakken uit de lucht. Het was nacht en ik cruiste over de autosnelweg toen ik ‘Singular Forms (Sometimes Repeated)’ voor het eerst hoorde. Ik was ontroerd en overweldigd, maar hield er ook een dubbel gevoel aan over. Ook nu, opnieuw. Sylvain Chauveau levert met ‘Singular Forms (Sometimes Repeated)’ zijn eerste plaat in vijf jaar tijd af, een onwaarschijnlijke mooie parel die het etiket ‘tijdloos’ verdient. Maar helaas ook het etiket ‘plagiaat’. Het album is namelijk een perfecte kopie van ‘Vrioon’, de beroemde samenwerking tussen Carsten Nicolai en Ryuichi Sakamoto gekruid met Sylvain’s eigen stemgeluid dat op zijn beurt klinkt als een glasheldere imitatie van David Sylvian. De gelijkenis is zo treffend dat we er eerst van overtuigd waren dat het de grootmeester zelf was die hier zijn diensten aanbood. Ik ben overweldigd, maar ik twijfel over de waarde van ‘Singular Forms (Sometimes Repeated)’. Ik ben de weg kwijt, in mijn hoofd. Het enige dat ik moet doen, is mijn hart volgen.

tekst:
Peter Deschamps
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!