Beste manier om je muzikale visie te kanaliseren? Meest beproefde manier om je drang tot muziek maken te materialiseren? Ze verdelen over verschillende projecten! Brussels talent Dominique Van Cappellen-Waldock (alias Diabolita) vertaalt haar artistieke Sturm und Drang dan ook via verschillende bands. Vorig jaar nog bracht ze een uitstekend album uit onder de naam Baby Fire (‘The Red Robe’) waarop onder andere Penny Rimbaud en Eve Libertine van de legendarische anarcho-punkband Crass te horen waren. Haar talent opent schijnbaar makkelijk deuren want de lijst met internationale muzikanten waarmee ze zichzelf omringt, is behoorlijk veelzeggend: Doug Scharin (Codeine, June Of 44), Alain ‘Alinovsky’ Lefebvre (Digital Dance, Tuxedomoon en The Durutti Column), Joe Goldring (Enablers) en Eugene Robinson, de imposante frontman van Oxbow. Die laatste duikt ook op bij LAS Vegas, dat verder bestaat uit Raphaël Rastelli (programming) en Kris Engelen (programming en synths) van het ambient/industrialproject Lost. Helaas trekt ‘Exit’ zich bijzonder moeizaam op gang. Een hoge mate van zeurderigheid slingert zich zelfs doorheen het ganse album. Voor de keuze om het allemaal wel heel erg downtempo te houden wordt duidelijk een prijs betaald: het zuigt haast alle dynamiek weg. Diabolita zingt als de tweelingzus van PJ Harvey, terwijl Robinson haar op zijn gekende, gedecideerde manier van antwoord dient. Dat zorgt af en toe voor een interessant spanningsveld, zoals in ‘Holeman’, maar over de ganse lijn overtuigt het album niet. Het is dan ook jammer dat het enige echte hoogtepunt helemaal achteraan bengelt. In het broeierige ‘Black Lilly’ werkt de chemie tussen de vier namelijk wél. Dat is in grote mate te danken aan het feit dat de elektronica naar de voorgrond werd geschoven, met als resultaat een geslaagde zet richting het vroege werk van Massive Attack. Als dit de weg is waarop LAS Vegas verder gaat, zit een revanche er alsnog in. Interessanter in zijn geheel is het vier nummers tellende debuut van Von Stroheim. Diabolita en Rastelli duiken opnieuw op, al zijn de taken hier wat door elkaar gehusseld. Van Cappellen-Waldock zingt, neemt de elektronica (inclusief haar onafscheidelijke theremin) voor haar rekening, maar de gitaar is ditmaal voor Rastelli. Samples van onder andere Orson Welles (uit ‘The Stranger’) geven de combinatie van post-metal en doom light een extra dimensie. De referenties waarmee het Brusselse label kwistig strooit zoals Neurosis of Electric Wizard horen we echter niet. Zo heavy is het allemaal niet. Intens echter wel. PJ Harvey, Evangelista en Chelsea Wolfe zijn betere bakens.