Silver/Lead

Mijn Wire-werktheorie van de laatste jaren was dat toen Bruce Gilbert de band verliet – zo rond ‘Read & Burn 03’ (2007) – ze niet alleen een eigenzinnig gitarist, maar ook haar experimenteerdrift goeddeels verloor. Voornaamste aanwijzing daarvoor zag ik in de saaie plaat ‘Object 47’ (’08), maar ook in de relatieve eenvormigheid van de vorige langspeler, ‘Wire’ (’15) – die overigens wel een paar geweldige Wire-liedjes bevatte. Inmiddels denk ik dat de band tegenwoordig simpelweg tevreden is met het uitoefenen van haar kunst binnen de grenzen die ze in het verleden zelf bepaalde en verlegde. Het trio nummers waar het nieuwe album ‘Silver/Lead’ mee opent, is wat dat betreft een mooie staalkaart: de gebruikelijke idiote associatieve teksten en deftige stem van Grahan Lewis op ‘Playing Harp For The Fishes’, up-tempo fuzzpop op het sterke ‘Short Elevated Period’, en een moody, poppy gitaarnummer in de vorm van ‘Diamond In Cups’. Die laatste zet ook meteen de toon van de rest van de plaat: de meeste liedjes op ‘Silver/Lead’ zijn midtempo, melodisch en een beetje melancholisch. Eerder pop dan (post)punk – een nummer als ‘Brio’ benadrukt de bands status als ‘godfathers van de Britpop’, post facto – maar altijd met een Wire-twist. Wereldschokkend zal de band misschien niet meer worden – al zou het niet de eerste keer zijn in haar bestaan dat de band ons verraste – maar met albums als deze kunnen ze nog een tijd vooruit. Wat mij betreft hun beste plaat sinds ‘Red Barked Tree’ (2010).

tekst:
Maarten Schermer
beeld:
Wire_SilverLead
geplaatst:
do 1 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!