Silkidrangar Sessions

Het IJslandse Samaris besloot, terwijl ze hun debuut ‘Silkidrangar’ aan het promoten waren, dat ze die nummers ook op een andere manier zouden kunnen spelen en inblikken. Het trio, bestaande uit Áslaug Brún Magnúsdóttir (klarinet), Þórður Kári Steinþórsson (elektronica) en Jófríður Ákadóttir (zang) vond dat de nummers ondertussen, door het vele spelen, dusdanig waren veranderd, dat de eerdere opnames nauwelijks nog representatief waren te noemen. Zeven stuks hebben ze opnieuw onder handen genomen, al telt de ‘Intro’ niet echt mee. We zijn de taal niet machtig, dus we weten niet precies wat de nieuwe titels (die heel erg lijken op de oude) precies betekenen. Ongetwijfeld dook Samaris opnieuw in de IJslandse mythologie en poëzie om de muziek nog van een extra exotisch kantje te voorzien. Muzikaal zit het ergens tussen Björk, Massive Attack en Boards Of Canada in. De intieme elektronica, de ietwat zweverige stem, de spaarzame doch rake beats, de eigenzinnige manier van aanpakken: het kan bijna alleen maar uit IJsland komen. Voor de improvisaties die tot deze herwerkingen hebben geleid, speelden enkele lokale musici mee op onder meer tabla, cello, saxofoon en modulaire synthesizers. Die kleine details maken het geluid nog voller en tegelijk ook interessanter. In elk geval doen de herwerkingen in niets onder voor de originelen, voor zover ze er eigenlijk nog op lijken. Onder de artiestennaam Soak presenteert Bridie Monds-Watson uit het Noord-Ierse Londenderry haar eerste langspeler. Verrassend is daarbij dat de jongedame, achttien lentes jong, al haar hele leven zingt en op haar veertiende een single maakte als kerstcadeau voor haar familie. Veertien ingetogen singer-songwriterliedjes die worden gedragen door haar frêle stem en haar jeugdige naïviteit sieren het album. Het zijn stuk voor stuk gevoelige liedjes, handelend over dagdagelijkse tegenslagen, liefdesverdriet of de scheidingsperikelen van haar ouders. Haar eigen lesbische geaardheid is nauwelijks een issue, was dat ook niet voor haar ouders, dus ze hoeft niet uit te schreeuwen hoe stoer en feministisch ze is of wil zijn. Het mag gemoedelijk. Ze kan haar zielenroerselen bloot leggen zonder het gevecht te moeten aangaan. De klank is ietwat romantisch en melancholisch, al zijn de nummers nergens echt donker. Hier en daar doorbreekt ze de zwaarmoedigheid met een schaarse vrolijke noot, een nauwelijks verholen glimlachje. Bridie Monds-Watson is een meester in observatie van de kleine dingen des levens, van de perikelen van de mensen in haar ruime omgeving, die ze in warme, troostende liedjes weet te gieten. Liefhebbers van bijvoorbeeld Laura Marling, Lykke Li of zelfs Cat Power hebben er een vriendinnetje bij.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Samaris_Silkidrangar_Sessi
geplaatst:
wo 28 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!