De gebroeders Moh & Mehdi, beter bekend als Saint Abdullah, sloten afgelopen jaar een huwelijk tussen dub en politiek commentaar. In april kwam hun nieuwe album uit. Gonzo (circus) sprak met hen over “dit hoofdstuk uit een lang verhaal”, hun Iraanse wortels en hoe hun obsessies tot uiting komen in muziek.

Er gaat onvermijdelijk een aanlokkelijk soort allure uit van dat wat onbereikbaar lijkt. Zo ook bij de ondergrondse muziekscene in Iran, waar een bestaan als experimentele muzikant schijnbaar meer ruggengraat vergt dan elders. Het is deze logica die ten grondslag lag aan een overvloed aan compilaties en labels gewijd aan het uitbrengen van moderne Iraanse muziek, waarbij de herkomst de daadwerkelijke muzikale verdiensten van de artiesten vaak leek te overstemmen. Saint Abdullah probeert het tegendeel te bewijzen met hun zwaar politieke dub.
Iran hebben de twee inmiddels achter zich gelaten: ze wonen tegenwoordig in New York, echter niet zonder enige omwegen. “We zijn in Iran geboren – we waren met vier kinderen – en via Canada en Groot-Brittannië uiteindelijk in New York terechtgekomen, eigenlijk vooral door de liefde.” Deze reizende jaren, tezamen met hun jeugd in Iran en de vijandelijkheid van westerlingen tegenover alles wat sporen van islam bevat, leidde tot een zwaar gepolitiseerde levenshouding. Muziek werd hun uitlaatklep hiervoor. “We zijn geobsedeerd door politiek, door het gesproken woord, maar ook door de mensheid en oorlog. Het is logisch dat dit tot uiting komt in onze muziek.”

Spanning

Uit een gestaag groeiende verzameling cassettetapes, meegebracht door familieleden of verkregen tijdens hun eigen jaarlijkse reizen naar Iran, nemen de broers uitsneden van politieke voordrachten, nieuwsberichten en religieus gezang. Met dub als muzikaal voertuig wordt dit tentoongesteld als commentaar op tientallen decennia aan politieke onrust, westerse bemoeizucht en de vele gezichten van religie. Zoals bij alle politieke kunst ligt hier het gevaar op de loer dat inhoud de vorm naar de achtergrond dringt, en ook bij Saint Abdullah lijkt dat af en toe het geval. Eén lijn die echter consequent wordt doorgetrokken en al hun nummers van leven voorziet is de voelbare spanning die duidelijk uit woede voortvloeit. Moh en Mehdi zien dat niet anders. “[Onze muziek] is inderdaad bitter. Wat is er mis met bitter zijn? We zijn boos, pissed off. Maar er is ook verdriet, berusting…” Om eventjes later daaraan toe te voegen: “Eigenlijk zouden we nog een stuk bitterder moeten zijn.”
Hun keuze voor dub – een genre met bijzonder politieke wortels – kwam echter onbewust. “Dub voelt voor ons erg natuurlijk aan. Het was echter nooit ons plan of expliciete wens om dub te maken, of überhaupt een politiek statement,” vertelt Moh. “Onze bedoelingen zijn in die zin altijd puur geweest. We willen eenvoudigweg vertellen wat er in ons hart zit, en de Iraanse revolutie, een hele geschiedenis, heeft ons getekend. We hebben zo veel naasten verloren. Om dat zonder politieke context te vertellen zou een leugen zijn.”
In april van dit jaar kwam het tweede album van Saint Abdullah uit bij het New Yorkse label PTP. Het album ‘Stars Have Eyes’ lijkt slechts één hoofdstuk te zijn van een verhaal dat de broers over vele jaren zullen uitspinnen. Klaar zijn ze in ieder geval nog lang niet. “Het is voor ons een ontsnapping, een uitlaatklep…en die is hard nodig in de huidige werkelijkheid.”

Dit artikel verscheen eerder in GC #145.

Discografie

Mind the Gap