Het Londense viertal Italia 90 balanceert ergens tussen punk en postpunk. Van een cliché revival band zoals die er genoeg zijn, is geen sprake. ‘Onze muziek komt er soms frankensteinesk uit, maar op een goede manier.’

‘We zochten gewoon naar een leuke naam.’ En klaar is Kees. Geen italodisco en al zeker geen nostalgie naar David Platt. De diverse muzikale invloeden van de vier Zuid-Londenaren worden verzoend onder de paraplu van een niet mis te verstane politieke boodschap.

Synthese

We worden al jaren om de oren geslagen met punk- en postpunkrevivals, elk met hun eigen clichés. Italia 90 lijkt die twee werelden te verenigen en van daaruit langer te boeien dan veel bands die je er op het eerste gezicht algauw mee zou kunnen associëren, zoals IDLES en Shame. Naast de expliciete punkstijl van zanger Les Miserable gaat het veel kanten op. ‘Het punt waar alles samenkomt, is waar we vanuit verschillende muzikale invalshoeken hetzelfde proberen te zeggen.’

Italia 90 koorddanst tussen punk en postpunk, wat de vraag oproept waar ze zich precies positioneren tussen de urgente boodschap van punk en de impliciete, eerder op esthetiek gebaseerde boodschap van postpunk. ‘Veel bands waarmee we vergeleken worden en die zogenaamd politiek zijn, analyseren uiteindelijk niets. Ze sommen gewoon dingen op die ze niet goed vinden of drukken op een lege manier uit hoe kut het moderne leven is.’

Doordat elk bandlid vanuit een andere set van invloeden werkt, is de basis van het maakproces bij Italia 90 een botsing van ideeën. ‘Onze zanger heeft een vrij monotone stijl, die hij dan steevast toepast op zeer uiteenlopende nummers. Soms ook dronestukjes. Dat levert interessante resultaten op.’ Zijn die verschillende stijlen en invloeden binnen de band een bewust instrument om hun boodschap kracht bij te zetten? ‘Onze muziek komt er soms frankensteinesk uit, maar op een goede manier. Het is ook politiek in de zin dat we elkaars smaak de ruimte geven.’

‘Opgewekt en energiek tegenover donker en ernstig’

Contrast

Corona stak voorlopig een stokje voor een eerste lp, maar Italia 90 hoopt dit jaar alsnog een debuutplaat af te maken. Ondertussen houden de bandleden ons warm met nieuw werk: het nummer ‘Borderline’ kwam digitaal uit op 16 februari. In april volgt een fysieke release met een B-kant: ‘Declare’. De twee nummers zijn naar eigen zeggen een nieuwe stap tegenover hun eerdere werk, maar net zo goed illustreren ze het contrast dat als een rode draad door het werk van Italia 90 loopt: opgewekt en energiek tegenover donker en ernstig.
Ook het zinderende ‘Stroke City’ van hun ep ‘Italia III’ (2019) drukt die dichotomie goed uit. Twee helften, eerst agressief en vol withete woede, dan weer zalvend. Toch blijven de liedteksten van begin tot einde dezelfde:

You never thought / That one day they would come for you / You’re not a criminal / And politics ain’t what you do / You just close your eyes and smile / And take a life

De boodschap lijkt evident, maar de instrumentale omslag drukt uit dat je dit als waarschuwing én als een goede raad mag interpreteren. Actie en reflectie, het glas halfvol.

Dit artikel verscheen eerder in GC #162.

Discografie