In 2015 kwam de Frans-Canadese Carmen Jaci met een studiebeurs naar Amsterdam, maar tegenwoordig verblijft ze in het stille Leiden, waar ze frivole, gelaagde producties componeert. Dat culmineerde afgelopen maart in de release van haar debuutalbum ‘Happy Child’.

Een succesvolle transformatie

Hoe kwam je als Frans-Canadese in Leiden terecht?
Jaci: ‘In 2015 kreeg ik een tweejarige Canadese studiebeurs voor een master in compositie aan het Conservatorium van Amsterdam. Samen met mijn partner – 3D artiest Matthew Schoen, die de visuals voor mijn muziek maakt – verhuisde ik naar Nederland. Dat was aanvankelijk tijdelijk bedoeld: een spannend avontuur voor een jongvolwassene. Ik was erg onder de indruk van het hyperactieve culturele aanbod in Amsterdam en de buursteden. Ik stelde mijn terugkeer na mijn studies steeds langer uit en ondertussen was Matthews carrière als motion designer echt vertrokken. Uiteindelijk besloten we om in Nederland te blijven en te verhuizen naar het stillere Leiden.’

In je muziek is de lijn tussen akoestisch en digitaal niet altijd duidelijk: wat voor geluiden en geluidspraktijken informeren jouw eigen praktijk?
‘Mijn research bestaat uit het hybridiseren van meerdere muzikale referenties – variërend van hedendaags klassiek over hyperpop-sound design tot EDM-mixing – waarmee ik mijn persoonlijke taal vorm. Ik zoek een balans tussen materiaal dat koud, clean en modern-synthetisch klinkt en materiaal dat rijk en warm-akoestisch is. Ik zet ze samen in een soort augmented musical reality escapade. Ik wil een esthetisch soort luisteren aanmoedigen, waarin de focus ligt op puur creatieve sound design maar tegelijkertijd mijn klassieke roots niet miskennen – dat vind ik persoonlijk een emotioneel dieper avontuur. Dat onderzoek mis ik in veel van de muziek rondom me. Het is eigenlijk zoeken naar wat een elektronische Stravinsky vandaag zou producen.’

Je gebruikt complexe ritmiek. Geluid kan heel plots en onverwachts verschijnen en weer verdwijnen. Dat doet me denken aan de datastroom in onze digitale wereld, die constant onze aandachtsspanne port en rekt.
‘Ondanks mijn computer-gegenereerde muziekpraktijk, ben ik erg geïnspireerd door de natuur – met al haar rijkdom, mysterie en pracht – en ik probeer om die complexiteit over te brengen via mijn werk. Ik heb wel de neiging om onzeker te zijn over de relevantie van mijn eigen muzikale output. Daardoor heb ik een soort coping mechanisme ontwikkeld om met uiterst zorgvuldige micro-editing en hypersnelle ear candy op te scheppen in de hoop dat ik luisteraars in mijn creatieve wereld kan lokken en hen kan verleiden er ook te blijven.’

Je affiniteit voor het digitale weerspiegelt zich ook in de felle kleuren en brute vormen van je artwork en video’s.
‘Ja, Matthews 3D-esthetiek echoot de synthetische elementen in mijn muzikaal universum, en ook de speelsheid en excentriciteit.’

Je eerste album ‘Happy Child’ is net uit. Kan je wat meer vertellen over die kindse verwondering die zo mooi aanwezig is in je release.
‘Ik wilde een rauw en onschuldig gevoel overbrengen. In een gestileerd jasje laten zien hoe je nieuwe ontdekkingen en psychologische uitdagingen met verwondering kan ervaren. Dit soort ervaring lukt beter als je kan connecteren met je ‘innerlijke kind’. Dat was een van de basisinspiraties voor het album. Het begon toen ik mijn muziekpraktijk begon te gebruiken om mijn eigen innerlijke kind beter te leren kennen: het werd heel belangrijk voor mij om mijn verhaal en identiteit in mijn muziek uit te drukken. Dat leidde me dan weer naar een plek in mezelf die mijn diepste emoties, herinneringen en dromen bevatte. Ik was heel blij toen een vriend me vertelde dat luisteren naar mijn album voelde als via een luikje een glimp in mijn brein te verkrijgen. Ik hoop dat ik met ‘Happy Child’ een voorbeeld kan bieden van iemand die haar chaotische emotionele kern in een hoopvol en volledig uitgewerkt creatief project transformeerde.’

Dit artikel verscheen eerder in GC #175.