Dizzee Rascal staat niet meer in de hoek. Zijn nieuwe wereld is die van de straat en de roem. Een jaar na zijn muzikale bom Boy In Da Corner presenteert het muzikale wonderkind van de garage underground zijn tweede album, Showtime. Het is een schizofreen album. Net zo schizofreen als het nieuwe leven de maker zelf. Aan de ene kant is het grimmige karakter van Dizzees buurt nog intenser voelbaar dan in zijn eerste album. In het nummer Graftin is Londen de Engelse versie van Gotham City, vol tuig en criminelen, waar je alleen overleeft door schemerige deals en verkeerde vrienden. De lome bassen die het nummer begeleiden doen je niets goeds vermoeden. Maar aan de andere kant worden de dreigende nummers op Showtime afgewisseld met lichtere nummers. Deze hebben dan echter de vrolijkheid van een labiele geestespatiënt. Zo zingt Dizzee op het nummer Dreams vals mee op de muziek van de musical South Pacific van Rogers & Hammerstein. Hij vertelt hierin zijn levensverhaal en concludeert net als in het origineel: Als je geen dromen hebt, hoe kunnen ze dan uitkomen?. Het nummer Hype Talk is in zichzelf gespleten. Dizzee Rascal rapt hierin, op een eenvoudige beat van bassen en hoge vervreemdende, haast oosterse tonen, over de achterkant van de roem. Alle roddels en afgunst, die over hem rondgaan in de buurt waar hij opgroeide en nog steeds woont, rapt hij aan elkaar. Het laatste nummer op het album, Fickle, wijdt Dizzee aan de Roll Deep Crew. Zoals de titel van het nummer aangeeft, is de band met zijn oude crew nog steeds innig, maar twijfels steken meer en meer de kop op. Waarom gunt niemand mij succes, waarom vragen ze alleen om geld? Het album is weer een hoogtepunt van een prettig gestoord individu dat zich staande houdt in een gespleten wereld.
