Shock/Deny

Als we het ons goed herinneren, was het ergens eind februari toen het Luikse kwartet Deuil ons totaal verpletterde tijdens hun half uur durende set in het Kortrijkse Ciné Palace. Ze traden aan na het uitermate technische progrockgezelschap Vermillion en hadden na een helse rit vanuit Luik, door de gietende regen, wat men een pesthumeur noemt. Een dag, en dankjewel: niets van dat. Ze mochten de backline gebruiken omdat de heren al zo laat waren, maar ook daarvoor toonden ze geen appreciatie. Het verkoopsstandje werd vlug opgezet, maar van zodra de eigen show afgerond was, kraamden ze op. Ze hadden geen zin in een praatje, weg met die mensen, weg met alles. Geen communicatie, ook niet met het publiek. Opkomen, een minimalistische intro om te kijken of het geluid kon worden verknoeid, ja dus, en gaan. Alles nog een tandje verder opendraaien, zodat de zang (oerschreeuw eerder) die tijdens de korte soundcheck nog enigszins te horen was, helemaal verzoop in de brij. En die brij was godverdorie machtig. Drums, bas, gitaar, schreeuw, duisternis en dan: black metal! Hier en daar zitten ietwat tragere stukjes die wat neigen naar sludge, vooral om op adem te komen. Verpulveren, verschroeien, rouw verwerken (deuil betekent rouw) voor een bekende of onbekende, voor de maatschappij, de wereld, het heelal of wat dan ook. Als het maar hels klinkt, donker en negatief zonder een sprankje hoop of licht. Twee nummers staan er op, net als op het debuut ‘Acceptance/Rebuild’ uit 2013. Het grootste verschil is de aanmerkelijke productionele progressie, waardoor de muur die wordt opgetrokken, ook op vinyl en cd uitermate goed tot zijn recht komt. Net als tijdens de live-ervaring zet Deuil een meesterlijk machtig geluid neer waar niet aan valt te ontkomen.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Deuil_ShockDeny
geplaatst:
di 27 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!