Plaat na plaat krijgen Mats Gustafsson, Ingebrigt Håker-Flaten en Paal Nilssen-Love af te rekenen met het verwijt “testosteron-jazz”. Wij hebben dat nooit goed begrepen. Ja – The Thing blazen forser op hun riet, meppen harder op hun vellen en trekken wilder aan de snaren dan de concurrentie, maar op ons heeft dat hooguit het effect van een goeie punk- of noise-set, namelijk: vuisten in de lucht en vervolgens drie dagen op de opgeslagen energie teren. Raar dat de aanstoot die sommigen aan The Thing nemen, nooit het deel is van circle jerkers als Snarky Puppy, die we vorige zomer toevallig mochten ‘ontdekken’ op een Belgisch jazzfestival: wat een ordinaire pornografische muziek! Afijn, The Thing hebben er altijd al een zaak van gemaakt om hun inspiratiebronnen te eren met coverversies. Op vorige platen passeerden zowel John Coltrane als Lightning Bolt. Op ‘Shake’ weegt de weegschaal zelfs lichtjes door naar de coverversies. Håker-Flaten en Gustafsson leveren beiden slechts één compositie aan, Nilssen-Love twee. Verder wordt er geleend bij Ornette Coleman, Robert Hampson (Loop)en Wyrd Visions. Opener ‘Viking Disco’ is vintage The Thing – dus ja er wordt stevig doorgeblazen – maar er wordt wel een stukje ‘Perfection’ van Ornette Coleman aangebreid. Maar van dan af wordt er een opvallend genuanceerd – en bijwijlen zelfs ingehouden – album aangebreid. ‘The Nail Will Burn’ van Loop is een tamelijk letterlijke cover van het origineel, dat eigenlijk ook al één langgerekte riff was en ook ‘Sigill’ van Wyrd Visions wordt behoorlijk ingetogen en trouw aan de oorspronkelijke song, die op zich al klonk als een trage processie, gebracht. Ook in sommige eigen composities – zoals ‘Fra Jord Er Du Kommet’ laat The Thing zich van zijn meest introspectieve kant horen. En ook de forse Gustafsson-compositie ‘Aim’ -door Anna Högberg en Goran Kajfes van altsax en cornet-overdubs voorzien- eindigt behoorlijk ingetogen. Er zit dus nog evolutie in The Thing, maar na afloop stonden we hier toch maar weer mooi met twee vuisten in de lucht.
