Ik ken de gedachte achter de titel niet, maar de strofe ‘Seven Horses For Seven Kings’ bracht bij mij visioenen van politieke intriges en lotsbestemming in een of ander mythisch rijk –denk ‘Game Of Thrones’ in de Japanse oudheid. Wat mij betreft heeft Marc Richters nieuwe album als Black To Comm alles in zich om er de soundtrack voor te zijn: grootsheid, vuil, dreiging, dissonanten, meeslependheid. Lichtzinnig is Richter nooit geweest, maar hiermee bereikt hij nieuwe hoogtes wat betreft focus en intensiteit. De ouverture zet de toon –wankele blazers, als herauten van de ondergang, die een langzame gang naar de onderwereld lijken te begeleiden. Daar aangekomen worden we onthaald op hees spookgehijg en weifelend getokkel, waarna de hemel naar beneden komt in een dichte kluwen van geluid, drums, blazers en feedback. De plaat zit vol met dit soort momenten; strijkers die wanhopig in rondjes draaien terwijl een onderstroom van noise en orkest ze verder de diepte in sleept. Wat het geheel samenbalt, is het gebruik van ritme, iets dat in Black To Comm voorheen vrijwel ontbrak. Eerdere platen waren ijler en minder confronterend, hoe sinister de muziek soms ook was. Maar hier vormen martiale drums, gebeuk op olievaten, pauken en machinaal gestamp de ruggengraat van veel van de nummers. Er zijn een paar rustpunten, al is het een relatieve rust die vooral de dichtheid van het geluid betreft –bezeten is ‘Seven Horses…’ van begin tot eind. Qua referenties zijn er hints van Nurse With Wound, oude Laibach en Coil anno ‘Horse Rotorvator’, maar het is toch vooral de unieke en pikzwarte visie van Marc Richter die we hier horen. Een easy listen is het niet, dat moge duidelijk zijn, maar wie zich mee laat voeren door dit donkere, bij vlagen surrealistische epos wacht een intense beleving. Meesterlijk.
