Hauschildt zit op Kranky niet alleen in het gezelschap van critics’ darlings als Tim Hecker, Jessica Bailiff en Disappears, maar heeft zich met Emeralds door een eindeloze stroom releases opgewerkt tot een van de meest geliefde bands van de hedendaagse (experimentele) elektronische muziek, naast Oneohtrix Point Never. De drie Emeraldsleden houden er ook een eigen carrière op na, maar het is Hauschildt die nu met het merendeel van de pluimen gaat lopen. Amper een jaar na het goed onthaalde ‘Tragedy & Geometry’ komt die nu op de proppen met ‘Sequitur’, een verse analoge trip door primitief robotland, waarmee zowel een hommage gebracht lijkt te worden aan pioniers als Tangerine Dream, Klaus Schulze en Popol Vuh, als aan een latere generatie, met door de muziekgeschiedenis net iets minder respectvol behandelde artiesten als Jean Michel Jarre, Kitaro en Vangelis. Het zijn nog steeds pulserende arpeggio’s, fonkelende klankenstroompjes, en synthesizergezucht vermomd als pseudo-erotisch gehijg uit de Kosmische school die de orde van de dag uitmaken. Hoor je hier en daar een foute riedel die zo verwerkt kan worden in het werk van camp queen Ariel Pink of de vaag verwante Gary War (‘Constant Reminders’, met z’n vervormde zangpartij), dan moet je elders onvermijdelijk denken aan een soundtrack bij Duitse docu’s over designmeubelen uit de jaren 1970. Nu dergelijk analoog spul voor een tijdje het snoepje van de dag is, valt er voor sommigen best wat te genieten, al geven we zelf toch de voorkeur aan het rijkere klankenpalet van de moederband.
