Tijdens een project, een jaar of vijf geleden, verkende Philippe Foch de klanken van een ensemble met vijftien tabla’s. Hij werkte daarbij samen met verschillende collega’s, onder wie Mathias Delplanque. Delplanque vergezelde Foch vervolgens op tournee en naar verluidt ontstond een hechte muzikale band. Het duo Foch Delplanque kreeg een residentie aangeboden in Césaré, het Frans nationale centrum voor muziekcreatie in Reims, en daar speelde het tweespan het materiaal voor ‘Secret’ in enkele dagen bij elkaar. Het hele album is ‘live’ opgenomen, zonder bewerkingen achteraf. De tabla’s, met dat warme en tegelijk afgemeten geluid, zijn hier en daar nog wel herkenbaar, maar ze zijn slechts een element in de veelheid aan percussie- en elektronicageluiden die de zeven nummers vormgeven. Ook het spel is niet dat van de tabla bij een raga of iets dergelijks; ‘Secret’ gaat in de eerste plaats om textuur en klankkwaliteit. Foch Delplanque houdt daarbij geen duidelijk verschil overeind tussen akoestische en elektronische klanken, of tussen ruw en bewerkt materiaal. Het duo verweeft verschillende ritmische en melodische lijnen, strooit daar overheen hun tegentonen, verrassende accenten en losse klanken. Van tijd tot tijd klinken er spacy en dubby effecten. De ene keer is de sfeer loom, een andere keer zet het tweetal de vaart erin. Het titelnummer lijkt zelfs een volkomen vrije, wilde improvisatie, beëindigd met een metalige klap. Op ‘Secret’ houdt Foch Delplanque zich verre van vals exotisme. Daarentegen hebben ze zich gewijd aan een vakkundig elektroakoestisch album dat gehoord mag en moet worden.
