Bindwerk: Harry Sword
Het verstilde minimalisme van Éliane Radigue en de theatrale wall of sound van Sunn O))) in één woord? Harry Sword schrijft over de drone in Monolithic Undertow.
Passie met Southern Lord
Het Amerikaanse label Southern Lord pakte eenmalig uit met een royale showcase in de hoofdstad van hun Europese imperium, in de Amsterdamse Melkweg. Met Sunn O))), Magma, Unsane, Circle, en Big|Brave.
Fury Nocturnus
Total Occultic Mechanical Blasphemy is eigenlijk de naam van de band die voor het plebs door het leven dondert als T.O.M.B. Het trio, bestaande uit No-One, B. Zimimay en Samantha Viola of kortweg de Dreadlords, bracht sinds 1998 een dertiental platen uit, waaronder wat ep’s en splits. Voor ‘Fury Nocturnus’ tekende de band bij Peaceville, dat met deze door Abruptum, Sunn O))) en Wardruna een klasseband te pakken heeft. Het kerntrio nodigde voor de duistere intense trip die dit album is, enkele ferme gasten uit. Hellhammer, de iconische drummer van Mayhem bijvoorbeeld. Ook gitarist John Litchko (Goreaphobia, Necrotion) en Grant Richardson, die het industrial noiseproject Gnawed runt, zijn van de partij. Deze gasten werden bewust uitgekozen om de occulte sfeer van de plaat, middels soundcapes opgewekt uit menselijke en dierlijke botten/beenderen, percussie op grafstenen en grafkisten en EVP-apparatuur op zoek naar het bovennatuurlijke, te verhogen. T.O.M.B. is al altijd een band geweest met een voorkeur voor het occulte, de dood en het paranormale. Nu slaagt de band er ook echt in om een evenwichtige mix van noise, black metal, ambient, doom en industrial in elkaar te zetten. De sfeer blijft consistent, grijstinten zijn nergens te bespeuren. Donkerzwart hellevuur is wat T.O.M.B. in klanken heeft gegoten, die intens beklijven en bij momenten voor ijskoude rillingen zorgen. Een groter label heeft het trio uitgedaagd om de grenzen van hun kunnen af te tasten. Het helse ‘Fury Nocturnus’ is daarvan het schitterende resultaat, alsof Swans plots een vorm van black metal is beginnen maken, zo indrukwekkend klinkt dit album.
DSC_0697-e1466174599341
Sunn O))) © Casper van der Veen
DSC_0704
Sunn O))) © Casper van der Veen
DSC_0705
Sunn O))) © Casper van der Veen
DSC_0710
Sunn O))) © Casper van der Veen
DSC_0713
Sunn O))) © Casper van der Veen
Deist
Van techno naar drones. Het was de plotselinge gedaantewissel van Ryo Murakami toen hij in 2013 met zijn debuut ‘Depth Of Decay’ kwam aanzetten. Er is geen verrassing op ‘Deist’, enkel een grommende kwaliteit die Sunn O))) bijna overtroeft in densiteit.
Darkness Drips Forth
Vier stukken die de tienminutengrens overschrijden. Vier stukken die absoluut geen zin hebben om vaart te maken. Traag sleuren de Finnen zich door ‘Darkness Drips Forth’. Duisternis, weemoed, eenzaamheid, grimmigheid, verontrustend log en grenzend aan funeral doom schreven de Finnen de ideale soundtrack voor Halloween en de donkere, griezelige dagen die erna komen. Chris Fielding (Electric Wizard, Primordial) hielp het kwartet om de muziek quasi perfect op de band te vangen. Niet dat Hooded Menace de diepe treurnis en naargeestigheid voortdurend aan een slakkentempo beleeft. In ‘Elysium Of Dripping Death’ bijvoorbeeld is er ruimte voor een duidelijke melodie aan een iets sneller tempo, waarboven zanger Lasse Pyykkö zijn teksten uitspuwt, weliswaar zonder te versnellen. Voor fans van winter en Winter. Het tweede album van The Great Tyrant komt tegelijk uit met de derde plaat van Pinkish Black, en dat is een mooi eerbetoon aan de plots overleden bassist (zelfmoord) Tommy Atkins. The Great Tyrant komt uit Denton, Texas en stond geboekstaafd als een experimenteel rocktrio bestaande uit Atkins, Daron Beck (keyboards, synthesizers, stem) en drummer Jon Teague. Die laatste twee gingen na het verscheiden van Atkins verder als Pinkish Black, waardoor ‘The Trouble With Being Born’ een extra inzicht biedt in de muzikale evolutie van de Texanen. Op de negen nummers zit de basgitaar van Atkins prominent vooraan gemixt, zonder dat het stoort. De opnames waren bij zijn overlijden nog niet helemaal af, dat zou de reden kunnen zijn, en als eerbetoon allicht. In eerste instantie speelt The Great Tyrant een maniakaal spelletje The Birthday Party (de late periode), maar dat houdt het trio niet de hele tijd vol. Al snel duiken progressie invloeden van King Crimson en Van Der Graaf Generator binnen, en krijgen ook elementen uit doom en sludge en aandeel. ‘Softly, Everyone Dies’ is zowat het kortste nummer, waarop The Great Tyrant een potje eigenwijze black metal neerzet. ‘Handholder’ sluit de plaat traagjes af, met mokerslagen en drones zoals we die van Sunn o))) kennen. De derde plaat sinds de conceptie van Pinkish Black verschijnt, na releases op Handmade Birds en Century Media, op Relapse. ‘Brown Rainbow’ opent de plaat en we merken meteen dat het duo Beck (nu ook mellotron) en Teague (nu ook synthesizers) een ferme evolutie heeft doorgemaakt. Far Out Spacerock met net niet té gemanipuleerde zang maar wel onmiskenbaar donker, catchy, melodieus en trippend tegelijk. Daarna gaat het duo echter heel erg de progressieve (space-)rocktoer op, en eerlijk gezegd, veel kunnen we er niet mee. Het slotoffensief van de plaat, drie nummers, vinden we iets beter. Daar horen we nog sporen van The Great Tyrant terug, vooral in het drumwerk. Dat ondersteunt de synthesizerexcursies ietwat, en maakt het net iets boeiender, al is ook dat relatief.