De Amerikaanse rietblazer Ken Vandermark en de Noorse drummer Paal Nilssen-Love vormen een van de meest bevlogen duo’s van de moderne geïmproviseerde muziek. Hun samenwerking houdt intussen al zeventien jaar aan en leverde hiervoor al acht albums en een boxset op. De laatste van die albums, ‘The Lions Have Eaten One Of The Guards’, werd trouwens opgenomen in Antwerpen in 2013. Hun nieuwste worp ‘Screen Off’ is een buitenbeentje, want het bevat muziek die weggeplukt werd uit een twintigtal liveclipjes die op YouTube te vinden zijn. Stuk voor stuk opnames die gemaakt werden met amateurmateriaal en doorgaans slechts fragmenten van concerten bevatten. Dat betekent niet alleen dat de geluidskwaliteit soms aarzelt tussen lo-fi en no-fi, maar ook dat er onderling immense verschillen zijn, vaak te wijten aan de akoestiek van de ruimte. Die worden nog eens aangedikt door het feit dat het gaat om fragmenten van circa twee minuten die aan elkaar genaaid werden door Lasse Marhaug, die het materiaal zo selecteerde, plaatste en in elkaar doet overlopen (met suizende tapeklanken), dat er een nieuwe vertelling ontstaat. Die laat een behoorlijk uitgebreide staalkaart horen aan temperamenten en stijlen, variërend van vrije abstractie naar ronkende freejazz en ritmische rechtlijnigheid. Vandermarks liefde voor ritme -hij heeft al meermaals laten optekenen dat het de centrale bouwsteen van zijn praktijk als improvisator is- zorgt in combinatie met het wervelende spel van zijn kompaan regelmatig voor genoeg stuwing om een fabriek mee aan te drijven, maar blinkt ook uit in openheid en variatie. Fascinerend qua insteek, maar de grote afwezige is natuurlijk de massieve spanningsboog die de meeste concerten omvormt tot een belevenis van formaat. ‘Jikan’ is dan weer het vierde document van Arashi, Nilssen-Loves trio met bassist Johan Berthling (Fire!, Goran Kajfeš Subtropic Arkestra, Angles 9,…) en de Japanse legende Akira Sakata. Die zorgt meteen voor een ritualistische toets met zijn theatrale kreten, maar laat zich daarna ook gelden als intimiderende sparringpartner op altsax en klarinet. ‘s Mans sound heeft nog niets ingeboet aan kracht en inventiviteit en krijgt hier het ideale kader aangereikt. Berthling en Nilssen-Love weten immers als geen ander hoe ze zich kunnen laten gelden, maar tegelijkertijd ook zorgen voor een collectieve stoofpot met een schier titanische kracht. Zodra ze samen op dreef zijn beland je in een wereld van daden- en bulderdrang die kronkelt en slingert met de gefocuste intensiteit van een in het nauw gedreven roofdier, al wordt misschien nog het meeste indruk gemaakt met ‘Tsuioku (Remembrance)’, een elegisch-melancholische brok met een ingetogen, maar niet minder efficiënte intensiteit en hier en daar zelfs een vage klezmertint.
