Als Schotland al achterwege blijft in de wereldwijde exploratie van de ruimte, dan zullen hun zonen hen met plezier de weg tonen. Hun wegwijzers zijn al niet meer op twee handen te tellen, volharding is hier dus een feit. ‘Scottish Space Race’ opent met ijle synthklanken en diegene die denkt dat hij weg is voor een rustige ruimtewandeling begeleid door ambient is er na een dikke vijf minuten aan voor de moeite want dan worden de gitaren van The Cosmic Dead grommend van de ketting gelaten. ‘Portal’ is de opener naar ruige spacerock waar al eens tegen een verdwaalde meteoriet kan worden gebotst. Geen innerspace dus, maar de heftige expressieve space out there. De drums in deze opener klinken als rollende, botsende boomstammen op een rivier tijdens een heftige storm. Alle andere instrumenten leggen er hun eigen accenten op en er is zelfs zang (enfin, laat ons het een mantra noemen) aanwezig. De song klinkt als een countdown voor wat nog komen moet. Een countdown van twintig minuten wel te verstaan. Waar je de laatste zeven à acht minuten al goed weet waar je naartoe gaat. Opvolger ‘Ursa Major’ geeft de lapsteel van nieuwbakken bandlid Russell Andrew Gray (een ander nieuw bandlid is drummer Tommy Duffin) in het rustige begin vrij spel, naast een licht solerende gitaar. Het tempo wordt geleidelijk opgevoerd en de klankkleur van de gitaren verandert waardoor de song haast naadloos muteert naar een vette seventies progrockanthem. Het titelnummers is een potpourri van jamrock, psych, spacerock en punk en de mayonaise pakt wonderwel. Afsluiter ‘The Grizzard’ is een monoliet. Een kleine vijfentwintig minuten gebeuk tegen de binnenkant van je schedel. Een soort van apotheose van alles waar deze band voor staat: heftige, compromisloze spacerock met de voeten vooruit.