De reden dat ‘School Of Velocity’ nooit echt beklijft, grauwt of klauwt, is niet dat het album overgeproduceerd is. Voor de opnamen gebruikte de Schotse zanger en multi-instrumentalist Julian Corrie immers een nog primitievere studio dan die hij huurde toen hij drie jaar geleden de nummers van voorganger ‘Light Of The North’ op tape vastlegde. Fans kunnen dat als ‘moedig’ en ‘niet toegevend aan de commercie’ interpreteren, maar toch lijkt Corrie de David Guetta van de postrock te willen worden. Of de Peter Hook van de chillwave. Tien nummers lang verveelt dit schijfje de luisteraar met een banale mix van eighties pop en trance uit de jaren 1990 die sporadisch met een vage flard derderangs Mogwai gespekt wordt. Kortom; de tweedeling van Corrie klinkt alsof Caribou in Pacha Ibiza boven de draaitafels in slaap sukkelde en is dus absoluut te mijden voor liefhebbers van het echte werk.
