Saxophone Studies

Je eigen baas zijn is nog zo gemakkelijk, zo dacht Sietse Van Erve, labelbaas van Moving Furniture. Zo kan hij zijn eigen werk onder de noemer Orphax steevast aan de man/vrouw krijgen. En evolueren en dingen uitproberen.

Zoals hij doet met ‘Saxophone Studies’, waarop hij aan de slag gaat met rara iets met saxofoon. Al jarenlang broedt dit project in zijn achterhoofd. Vorig jaar dwaalde hij rond tussen verloren gewaande bestanden en vond er wat saxofoonopnames van James Fella. Precies wat nodig was voor ‘JF’, een zeventien minuten durende microtonale drone met de saxofoon als ingrediënt en een mindfuck voor de oren als resultaat.

Die oren doen namelijk best wel vreemd tijdens het beluisteren van de gelaagde hoge tonen. Voor ‘JvE’ liet hij zijn eigen vader wat motiefjes spelen op een saxofoon, die aan de grondslag liggen van dit stuk. De drones zijn al net zo intrigerend en mysterieus als die waarbij Fella het bronmateriaal leverde.

Bovendien verkent Orphax op deze manier een sectie binnen de drones die tot nu toe nog weinig werd bewandeld. Dat op zich vormt al een bewonderenswaardige prestatie.

Geluidskunstenaar Matthijs Kouwe is gefascineerd door de tegenstelling stagnatie versus beweging. Kouwe woont in Utrecht en nam zijn tijd voor dit album, dat zich concentreert rond het mysterie van de alchemie, wat het teweeg kan brengen en hoe de alchemist zelf tegen zijn bezigheden aankijkt. Of zoiets.

Dat vertaalt hij in zoemende, doorgongende klanken die blijven door zinderen in het hoofd van de luisteraar. De in eerste instantie vrijblijvende drones laten alzo sporen na tussen de oren van de eventueel in alchemie geïnteresseerde, die bij hoog volume ongetwijfeld in een soort van trance geraakt. Almaar meer laagjes stapelen zich op, tot we als het ware tot contemplatie en meditatie worden gedwongen.

De Fransman Jean-Luc Guionnet is eigenlijk vooral actief in jazz en geïmproviseerde muziek (The Ames Room, om er eentje te noemen) waarbij hij bij voorkeur met zijn saxofoon aan de slag gaat. De Bask Miguel A. Garcia is dan weer één van de belangrijkste beoefenaars van experimentele muziek en geluidskunst in zijn thuisland.

Voor hun samenwerking wordt vooral gespeeld met het begrip stilte, de ruimte tussen noten, met minimalisme en geluiden die al dan niet vooraf werden opgenomen of ter plekke werden toegevoegd. ‘Siticidelhous’ komt uit dezelfde sessie als ‘Parkustomnie’, waarop ook al werd samengewerkt rond het elektronisch bewerken van kerkorgelklanken. Toen, en ook nu, klinken de stukken subtiel. Dat verandert bij een hoger volume, omdat pas dan heel wat verborgen of eerder ongehoorde klanken opduiken die de stukken nog een rijker klankenpalet meegeven.

Intrigerende plaat alweer, wat we ook van de overige platen uit deze nieuwe lading kunnen concluderen.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Orphax_SaxophoneStudies
geplaatst:
wo 4 mrt 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!