Hanni El Khatib en wijzelve: het is altijd een haat-liefde verhouding geweest. Er zijn nummers die wij top vinden en er zijn nummers waar onze tenen van krullen. Na ‘tig luisterbeurten van deze plaat kunnen wij al een week bijna niet meer lopen en vrezen wij dat de liefde definitief over is. Deze collectie van vijf ep’s die hij in 2016 uitbracht plus nieuw werk, is voor ons een echte sof. Platgeproducete bubblegumpwegwerpop als ‘Paralyzed‘, nietszeggende op-solo-gitaar-dingetjes als ‘Miracle’ en zijn zoektocht naar ‘the blues’ zijn allemaal uitwassen van ‘s mans muzikaal instinct, want voor deze plaat wou hij zichzelf volledige vrijheid geven, nieuwe instrumenten bespelen, zijn songschrijven binnenstebuiten keren en alle muzikale ideeën toelaten. Wij kunnen dat alleen maar toejuichen maar omdat dan allemaal op plaat te pleuren? Veel songs getuigen juist van weinig muzikale durf. Als een mislukt gabber vehikel als ‘Born Brown’ daar dan een exponent van moet zijn, dan passen wij. Deze plaat glijdt volledig van ons af, heel weinig blijft plakken. Het is dan wel niet allemaal kommer en kwel. Opener ‘Baby’s ok’ doet ons nog het beste verhopen. En het funky, naar Beck knipogende ‘So Dusty’ heeft een groove waar wij gewillig op meedeinen. Ook het titelnummer heeft nog iet of wat urgentie. Voor de rest hier en daar een leuk ideetje, een vette lick of een spannende hook maar veel van deze liedjes klinken te veel als probeersels en vlug uit de pols geschudde riedels. Dat mag dan allemaal de bedoeling zijn maar hoeft dat dan allemaal wereldkundig gemaakt worden denken wij daar dan bij. U beslist.
