‘Paravá Exu’ verwijst naar een onderdeel van de Quimbanda, een soort Afro-Braziliaans spiritisme dat geesten en magie verheerlijkt. Het beeld van een bezwerende ceremonie vormt meteen de perfecte metafoor voor deze hesperische hellevaart. De heroische drums of death van ‘Matutinum’ worden gedragen door een aanzwellende ruislaag. Het nummer is typisch voor Donoso op ‘Paravá Exu’: drones, drums en een laagje klassiek. De sporadisch snijdende (micro)glitch houdt de nummers scherp. Het album heeft bovendien filmische allures, zo voel je bijna het hoefgetrappel van de ruiters van de Apocalyps op ‘Matutinum’. Of op ‘Crepusculum’: alsof je oude catacomben doorwandelt met krakende balken en zanderige echo’s in de verte, naast het gewicht van eeuwen dat boven je hoofd kreunt. Donoso’s modus operandi zit vooral in de anticipatie: een track beweegt op de onderhuidse spanningen die pas heel laat tot wasdom komen, met af en toe een crescendo, een prikkelende glitch of een zware synthesizer. Op ‘Conticinium’ dreunt een donkere synth door, heult een drone mee tot alles finaal meekolkt. Dat elke laag daarin niet verloren gaat en dat er zelfs pianotoetsen en orgelgeluiden hun weg vinden zonder in een geluidsbrij te vervallen, is erg knap. Minder opbouw en structuur valt te bespeuren op de samenwerkingsplaat tussen PAS Musique en Philippe Petit. De Fransman Philippe Petit omschrijft zichzelf als muzikale reisagent. Daar valt wel wat voor te zeggen: de man is als de dood voor alle conventies en bewandelt steeds nieuwe paden. Petit gaat er vanuit dat ieder geluid ook effectief muzikaal is. Daarin wordt hij gesteund door de geluidskunstenaars van PAS Musique, het New Yorkse losvaste collectief dat zich hier als duo presenteert, met naast oprichter Robert Pepper ook Michael Durek. PAS refereert aan het Franse woord voor niets, de muziek ontbreekt dan ook een bepaalde bestemming. Het trio leeft zich uit op kazoo, theremin, gitaar, elektronica en graait gretig uit een vat vol veldopnames. Eén lange improvisatiesessie werd opgedeeld in vier stukken van ieder om en bij de twintig minuten. Het resultaat roept een claustrofobisch gevoel op, vooral tijdens het vierde deel waarop gejaagde mechanische geluiden, veldopnames, geluid van snaterende ganzen, veel geschreeuw, bakken ruis en buitensporige kazooklanken op je afkomen. Intens en uniek, maar niet meteen om op de platenspeler te leggen als schoonmalief op de thee komt.
