728x90 MM

Sand

We hebben voor de lol de titelloze eerste van Dans Dans nog eens opgelegd. Het moet gezegd dat de band sindsdien een onwaarschijnlijk parcours heeft afgelegd. In 2011 vertrok het trio nog voor vijf van de zes tracks vanuit composities van anderen. Maar ook toen al waren Thelonious Monk, Sun Ra en Nick Drake slechts een lanceerplatform voor expeditie Dans Dans. Plaat na plaat werd er vervolgens meer eigen werk binnengesmokkeld. Op nummer vier – ‘Sand’ – zijn alle composities van eigen hand, op Ennio Morricone‘s ‘Chi Mai’ na. Het valt op hoe die eigen composities complexer én meer uitgepuurd zijn geworden. ‘Sand’ is – daar kunnen we duidelijk over zijn – de beste van de vier platen, de best opgebouwde ook. Van zodra de kosmische bleeps van de intro van ‘TV Dreams’ oplossen in de song, heb je geen seconde nodig om te weten welke band je aan het beluisteren bent: die strakke ritmesectie van Fred Lyenn Jacques en Steven Cassiers is minstens even karakteristiek als de gitaar van Bert Dockx, die een fractie later invalt. In ‘Feline’, laten Dockx en Jacques hun instrumenten swingend rond elkaar heen kringelen – als om te kijken wie er eerst zeeziek zal worden. Morricone’s ‘Chi Mai’ is dan weer van het klassiekste dat Dans Dans al opnam: bedachtzaam, met respect voor de tijdloze melodie, maar toch ook weer met een kosmische storm van een finale. Het uitstekend getitelde en woest doordenderende ‘Vluchtheuvel’ doet ons reikhalzend uitkijken naar komende concerten. Want hoe wondermooi geproducet Dans Dans vandaag ook mag klinken – nog maar eens een flinke pluim voor Koen Gisen voor de gulle en romige, maar toch transparante klank – dit zal altijd een groep blijven om live te ondergaan. Naarmate de plaat vordert, wordt nieuw terrein ontgonnen. Zo wordt in ‘Cargo’ geëxperimenteerd met een exotisch ritme en een retestrakke baslijn: veel swingender hebben we de band nog niet gehoord. We hebben weinig om fier op te zijn, hier in Antwerpen, maar Dans Dans houdt ons toch nog even hier. Dans Dans, en de Onze-Lieve-Vrouwetoren, natuurlijk.

tekst:
Stijn Buyst
beeld:
Dans_Dans_Sand
geplaatst:
ma 7 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!