Soms zijn er platen die we het liefste in tweeën zouden willen delen voor de recensie. Een recensie over kant A, de tweede over kant B. Sage, het zesde album van Across Tundras (en eerste op Neurot Recordings), is zon album. Op kant A weet de band uit Nashville zijn mix van psychedelische stoner met country en de blazende wind uit spaghetti westerns tot in de puntjes te verfijnen. Met ‘In The Name Of The River Grand’, de opener, staan onze oren meteen gespitst. Uitdagend, fris, afwisselend en met een verdomde fijne trombone die aan het eind als een warme woestijnwind mee komt blazen. Een broeierige sfeer die in ‘Hijo De Desierto’ wordt doorgezet. Het brandende zand worstelt zich tussen de tenen, terwijl er voor de voeten een bezongen ratelslang voort krult. Hier definieert en onderscheidt de band zich met een eigen en sterk geluid, dat best omschreven is als een lome en zware versie van Friends Of Dean Martinez (met vocalen). Maar met Buried Arrows, een krachtig country doom duet, wordt kant A afgesloten. Om dan op kant B toch enigszins teleur te stellen. Toegegeven, de country- en Americana-elementen zijn er nog. Toch valt Across Tundras hier min of meer terug op standaard stonerpatroontjes, die lang niet zo overtuigen als de eerste drie werken. Daar wordt nog heel even aangeraakt in de instrumentale afsluiter ‘Shunka Sapa’, waarmee de plaat weliswaar een prettig einde krijgt. Maar wel met de hoop dat de band op plaat zeven aan kant A een consistent vervolg geeft.
