Sacred Horror In Design

Er zijn van die gebieden die muzikaal vooral binnen het Europese blikveld vallen als het gaat om traditionele stijlen. Dat zich ook ontwikkelingen voordoen op andere terreinen blijkt uit ‘Sacred Horror In Design’ van Sote (de naam waaronder Ata Ebtekar in Iran opereert) en ‘Ecce Homo’ van elektronisch componiste en bassiste Ipek Gorgun uit Turkije.

Qua benadering staan deze twee platen diametraal tegenover elkaar. Terwijl Sote Iraanse klassieke muziektradities als vertrekpunt neemt, kijkt Gorgun nadrukkelijk buiten de grenzen van haar land.

Sote heeft voor deze plaat samengewerkt met Arash Bolouri op santour, een snaarinstrument dat met lichte hamertjes bespeeld wordt, en Behrouz Pashaei op setar, een Iraanse langhalsluit.

Vaak blijft de akoestische inbreng duidelijk hoorbaar, al legt Sote er wel zijn digitale bewerkingen van die klanken overheen. Hij behandelt het erfgoed met respect, houdt de grondslagen overeind -de complexe ritmiek en de modale systemen, die verwant zijn aan de Indiase raga.

Maar hij zet die elementen in een eigentijds licht. Dat kan schuren, zij het niet steeds even sterk. Het resultaat is muziek die voortstapt met de statigheid van eeuwen op de schouders, die uit een ver verleden verschijnt door zware digitale gordijnen opzij te schuiven, en zo licht werpen op klanken met een bijna vergeten schoonheid.

In het slotnummer ‘Holy Error’ krijgt het heden de overhand. De traditie wordt overspoeld en gemangeld, in een treffende verklanking van de onzekerheid die momenteel door de wereld waart.

‘Ecce Homo’ is zo’n album waar je graag wat meer informatie over zou willen hebben. Zoals de titel aangeeft blijkbaar belichten de nummers verschillende aspecten van de mens.

Maar hoe een nummer als ‘Neroli’ (een verwijzing naar een geurstof) daarin past, ‘Tserin Dopchut’ (een kleuter die drie dagen in de Siberische wildernis wist te overleven), of ‘Knightscope K5’ (een robot die ontworpen is om mensen in de gaten te houden) -dat laat Ipek Gorgun over aan de luisteraar.

Dat is geen diskwalificatie. Integendeel, zou ik zelfs zeggen. Door het gebruik van titels prikkelt ze je verbeelding, je gaat de muziek met een ander oor beluisteren. Maar ook zonder die associaties blijft haar werk overeind. Ze beweegt beheerst heen en weer tussen ruw schrobbende vegen en verfijnde samenklanken. Beeldende, geurige muziek, als ik het zo mag uitdrukken.

tekst:
René van Peer
beeld:
Sote_SacredHorrorInDesi
geplaatst:
wo 15 jan 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!