S/t

Als voor de zoveelste keer de dood van de indiebands wordt aangekondigd halen wij de schouders op. Elke keer als het zover zou zijn, staan er gewoon weer nieuwe bands op. In de Britse ondergrond is het ook weer flink aan het broeien. Bands als ShameFat White Family of Idles worden binnengehaald als de redders van het genre. In de gespecialiseerde pers wordt Goat Girl ook in dat rijtje geplaatst. Het volledig vrouwelijke viertal uit Londen ging de afgelopen jaren al op tour met Parquet Courts en toen het nog kon The Fall. Bands die afgaande op de songs op dit debuut wel passen bij Goat Girl. Hoekige, soms tegendraadse indierock met de nodige scheuten punk. De plaat trekt zich in de eerste vijf nummers wel eerder gezapig op gang. Vanaf ‘Cracker Drool’ wordt er een versnelling hoger geschakeld. Gelukkig maar want bijna waren we afgehaakt. Daarna volgen nog lekkere kopstoten in het venijnige ‘The Man’ of ‘Throw Me A Bone’. Maar met negentien(!) nummers op hun debuut hebben ze de kunst van het schrappen naar ons gevoel nog niet volledig onder de knie. Bonuspunten geven we wel voor de bandnaam die ze haalden bij de veel te vroeg overleden comedian Bill Hicks. Of hij echt wild zou worden van deze plaat? Goeie vraag.

tekst:
Maarten Timmermans
beeld:
Goat_Girl_St
geplaatst:
ma 9 dec 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!