Het sleepte naar het schijnt niet minder dan zeven jaar aan voor Drunk In Hell om met hun debuutplaat naar de perserij te kunnen gaan. Dat zal dan zeker niet aan het schaven en vijlen van de composities hebben gelegen want die zijn rauw, lomp, ongepolijst, brutaal en vooral smerig, nihilistisch en misantropisch. Melodie of finesse hoef je hier niet te zoeken. De band uit het Engelse Middlesbrough pist namelijk in dezelfde badkuip als Brainbombs of EyeHateGod. Zelf verwijzen ze doorgaans naar Kilslug en The Sickness als belangrijkste invloeden. De gitaren schuren en piepen haast onophoudelijk van de feedback en de naar achteren gemixte en vervormde stem druipt van woede, wanhoop en walging. Hun sound is een vuilhoop van sludge, noiserock en punk, gebracht met veel branie en agressie. Met songtitels als ‘I’m An Arsehole’, ‘Sick Sick Sex’ of ‘Walking Abortion’ wordt de toon, nog voor de lp op de draaitafel ligt, meteen gezet. Markant dan weer is de witte blanco hoes. Geen beelden om het negatieve wereldbeeld van Drunk In Hell (extra) in de verf te zetten; de muziek moet het verhaal namelijk vertellen. En dat gebeurt ondubbelzinnig. Dit is precies het soort ‘foute’ release waarop destijds die waarschuwingsstickertjes met daarop de ‘Parental Advisory–Explicit Content’-boodschap werd gekleefd. Heerlijk politiek incorrect kortom.
