S/t

In de eerste helft van de jaren 2000 was er Think Twice, een kwintet uit Parijs dat elektro, acid en krautrock met elkaar probeerde te vermengen en twee roemloos ten onder gegane platen uitbracht. We zijn inmiddels tien jaar verder en de Parijzenaars Jean-Christophe Couderc (zang, synthesizers) en Benoît Raymond (basgitaar, gitaar, synthesizer) besloten een doorstart te maken als Vox Low. Waar hun vorige project botste op een muur van desinteresse, lijkt het nu wel te lukken. Ondertussen ronselde het duo drummer Mathieu Autin. Synthesizerwonderkind Guillaume Léglise vervoegt het trio voorlopig niet op hun debuut, maar staat hen wel steevast bij tijdens concerten. De tijd is blijkbaar nu wel rijp voor hun muzikale exploten, die eigenlijk niet zo veel afwijken van wat ze eerst deden. Er zit misschien iets meer cold wave in en een band als Liars heeft het pad wat geëffend. Er zit nog steeds wat disco en punk in hun muziek, die ze echter aanvullen met de nalatenschap van Can, The Fall (vooral het sneren en het politieke bewustzijn), de ongeïnteresseerde drumstijl van Moe Tucker en The Jesus & Mary Chain, op acid welteverstaan. Minimale krautrock, dromerige acidtechno en een meeslepende, neuzelende stem vormen hier het recept. Alvorens dit negen nummers tellende debuut verscheen, was Vox Low al in de weer met Andrew Weatherall deed Ivan Smagghe remixes van hun nummers en brachten ze enkele maxi’s uit op Evrlst, het technolabel van Jennifer Cardini. Het Frans-Italiaanse JC Satan timmert al net zo goed heel lang aan hun hobbelige muzikale pad, maar echt lukken wil het nooit. Het kwintet uit Bordeaux, bestaande uit Alice Ronzini, Arthur Larregle, Dorian Verdier, Paula Scassa en Romain Boutin, is bezig sinds 2010 en brengt met ‘Centaur Desire’ zijn vijfde album onder de aandacht. Begonnen als garagerockers slopen gaandeweg psychedelische invloeden binnen, en nu ook wat elektro en krautrock. En indiepop, maar die heeft de band altijd al in zijn mars gehad. Net als voorheen mankt het album op teveel pootjes om te blijven boeien. Hier en daar horen we half geslaagde nummers, maar te dikwijls verslapt onze aandacht genadeloos. Ondanks de poging om hip en actueel te klinken, waar Vox Low wel in slaagt, maakt JC Satan het zoveelste album dat de term leuk verdient, maar ook niet meer dan dat.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
VoxLow_
geplaatst:
zo 13 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!