S/t

Terwijl begin jaren 1980 alle No Wave ogen op New York gericht waren, debuteerde in Japan een bont drietal met een 10inch album dat de hoekige gitaren en tribale drumritmes even mooi (maar veel subtieler) combineerde met een mishandelde klarinet. Mede dankzij de vrouwelijke Japanse vocalen (van ingetogen gefluister tot geagiteerd gepiep) werd het kleinood een exotisch verzamelobject. Ook als ze overschakelt op Engels, blijft zangeres en bassiste Non immers honderd procent Japans klinken. NON baNd hield het na dit debuut voor bekeken (of nam minstens dertig jaar pauze), wat de marktwaarde van hun output natuurlijk nog meer de hoogte injoeg. Een paar jaar geleden werd studio -en live-werk van dit vreemde groepje op cd heruitgebracht, en sinds 2016 treden ze weer op. Maar dankzij het jonge Duitse label TAL, kunnen we hun debuut nu in volle glorie zowel op vinyl (weliswaar op 12inch) als op cd herbeleven. We moeten toegeven dat NON baNd vijfendertig jaar later uiteraard hier en daar wat gedateerd klinkt, maar ze zijn mooier oud geworden dan heel wat bekendere namen uit de No/New Wave stal. ‘Duncan Dancin’ blijft een genreklassieker, en omdat ze muzikaal behoorlijk wat variatie aan de dag leggen, is het probleemloos mogelijk om de hele plaat in één ruk uit te zitten. En dat kan je niet van elk No Wave album zeggen. We vragen graag wat extra aandacht voor het prachtige ‘Solar’, dat in een ideale wereld doodgeknuffeld zal worden door postpunkers. Samen met de mini-discografie van de nog meer gegeerde tijdgenotes van cultgroep The Nurse (die ook maar één jaar actief waren), is deze plaat een essentiële hoeksteen van de Japanse ondergrondmuziek uit de jaren 1980.

tekst:
Peter Vercauteren
beeld:
NONbaNd_
geplaatst:
za 12 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!