Als er één band is die met recht een herkansing krijgt, is het Slowdive. Ooit begonnen als grote shoegaze-belofte, in het kielzog van My Bloody Valentine en The Jesus and Mary Chain, maar wanneer de grote doorbraak nabij lijkt, keert het tij: grungegeweld en britpopruzies zetten opeens de toon; navelstarende nerds raken uit. Platenlabel Creation zet al zijn geld op Oasis – een verstandige investering, zo blijkt al snel – en laat Slowdive en hun net met veel pijn en moeite voltooide tweede plaat ‘Souvlaki’ verkommeren. In 1995 verschijnt nog, vrijwel onopgemerkt, zwanenzang ‘Pygmalion’, een sober, vervreemdend meesterwerk, en daarna is het klaar. Terwijl de bandleden hun heil zoeken in andere projecten, gaat de Slowdive-catalogus een eigen leven leiden, onder andere in talloze soundtracks. Terwijl verwante albums als ‘Psychocandy’ en ‘Loveless’ een iconische status verwerven als platen die een ommekeer in de popgeschiedenis teweegbrachten, stelen ‘Souvlaki’ en ‘Pygmalion’ ongemerkt de harten van talloze dromers en muurbloempjes. Beide platen blijken na twintig jaar juist uit te blinken in tijdloosheid. Voor deze nieuwe plaat heeft Slowdive dan ook weinig aan haar geluid hoeven te sleutelen om nog steeds mee te tellen. Wat wel opvalt, is dat de band meer zelfvertrouwen uitstraalt dan ooit tevoren: single ‘Star Rovers’ is een perfecte popsong, ondergedompeld in dikke lagen gitaareffecten die we tegenwoordig met een band als Tame Impala associëren, ‘Sugar For The Pill’ is een pareltje van het kaliber ‘When The Sun Shines’ en afsluiter ‘Falling Ashes’ doet niet onder voor ‘Dagger’, het nog altijd adembenemende slotakkoord van ‘Souvlaki’. Al heel wat bands gingen Slowdive voor met een succesvolle reünie-tour langs de grote festivals, maar slechts weinige kwamen met een album dat kan tippen aan het oude werk. Deze titelloze plaat is op z’n minst een mooi uitroepteken achter dat bescheiden, maar stiekem behoorlijk invloedrijke Slowdive-oeuvre.
