S/t

Opmerkelijk toch, bijna veertig jaar na de tragische dood van Ian Curtis blijft de geest van Joy Division nog steeds een belangrijke muze voor muzikanten en bands. Het Frans-Spaanse label Unknown Pleasures noemde zichzelf zelfs ondubbelzinnig naar het debuut van deze iconische Engelse postpunkband. Je weet bijgevolg meteen hoe de vork in de steel zit bij Ono Scream, een project van Antwerpenaar Bart Willems. (Op dit titelloze debuut krijgt Willems op een aantal nummers wat hand- en spandiensten van een extra bassist en een zangeres, maar Ono Scream is in essentie dus het solovehikel van Willems.) Ono Scream staat voor cold wave met een trendy shoegazerandje. Invloeden – Fad Gadget, oude Simple Minds en uiteraard Joy Division- mogen niet verbazen en worden bijgevolg nergens onder stoelen of banken gestoken, maar dat geldt evenzeer voor gelijkaardige recentere bands zoals The Soft Moon, The KVB of Colder waarmee Ono Scream grote overeenkomsten vertoont. Feit is dat de sound van de jaren 1980 (en begin jaren 1990)– holle baslijnen, ijle synths en naar achteren gemixte stemmen- een blijvende aantrekkingskracht blijft uitoefenen op een nieuwe generatie artiesten. Door de nadruk op de kwaliteit van de nummers te leggen, doet Willems de meeste valkuilen van het dicht geplamuurde genre wat vergeten. Pluspunten verder zijn de consistente atmosfeer van onderhuidse spanning en de lo-fi-achtige productie. Minpunt dan weer is de duur van de cd. Zestien nummers is namelijk te ambitieus voor een debuut. Een kniesoor die daar echter om maalt.

tekst:
Serge De Pauw
beeld:
OnoScream_
geplaatst:
vr 11 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!