Jaap Vink is geen naam die overal belletjes zal doen rinkelen. Toch zou dat wel mogen, getuige het album dat Kees Tazelaar, hoofd van het Instituut voor Sonologie in Den Haag, heeft samengesteld met elektronische muziek van deze man, die zesentwintig jaar lang bij Sonologie werkzaam was als docent analoge studiotechnieken. Hij beschouwde zichzelf eigenlijk niet als componist. Dat zelfbeeld wordt gelogenstraft door de zeven nummers op deze dubbelaar. Hier is iemand aan het werk geweest die niet alleen uitstekend overweg kon met apparaten, knoppen, schuiven en schakelingen; maar ook een gevoelig oor had voor wat je daarmee kon maken. De bron van alle klanken mag dan elektronisch zijn, de muziek is steeds warmbloedig, vol detail. Geen wonder dus dat het tijd is om deze composities onder de aandacht te brengen van een nieuwe generatie mensen die zich gestort hebben op analoge elektronica. Blijkbaar is er nog veel te ontdekken in deze rijk geschakeerde muziek, ontstaan tussen 1968 en 1985. Er moeten maar eens heel snel heel veel belletjes gaan rinkelen bij de naam Jaap Vink. Overal.
