Univers Zéro is een van de meest opzienbarende bands die België heeft voortgebracht. In 1974 opgericht door drummer Daniel Denis maakte de groep naam met de zwartst denkbare kamermuziek. Hun gelijknamige debuutalbum, onlangs opnieuw uitgebracht als dubbel-lp, laat horen hoezeer de groep gerijpt was. Verspringende maatsoorten, puntig en geconcentreerd spel van fagottist Michel Berckmans (die later zou opduiken in muzikale geestverwant Art Zoyd en Aqsak Maboul) en strijker Patrick Hanappier. Zelfs als bas en drum dansen, blijft de muziek slepen, alsof er een baarlijke duivel aan hangt die het collectief zijn domein in probeert te trekken. Met name het harmonium van Emmanuel Nicaise werpt een zware floers over het groepsgeluid. De nummers van dat eerste album hebben de tand des tijds goed weten te doorstaan. De doem die traag als pek uit de klanken druipt zou niet misstaan in de meest infernale metalgenres. Als inspiratiebronnen hebben ongetwijfeld de werken van Edgar Allan Poe en H.P. Lovecraft gediend. Met name de nachtmerries van de laatste lijken aanwezig op de tweede schijf van dit album, gewijd aan ‘La Faulx’ (een oude vorm van het Franse woord voor zeis). Opgenomen in de Leuvense zaal Stuk is het is een live-versie van een nummer dat oorspronkelijk verscheen op ‘Hérésie’, het tweede album van Univers Zéro. Hier lijkt de muziek bij tijd en wijle opgeslokt te worden in een duister moeras waar onaards grauwende stemmen uit opborrelen. Ze klinken als een kruising tussen de buitenwereldse Ouden van Lovecraft en de kosmische bezweringen van Christian Vander, leider van die andere muzikale geestverwant Magma. Opbeurend is het niet, een verwijt dat je overigens ook de huidige tijd kunt maken; maar het spreekt nog steeds tot de verbeelding.
