S/t

Een veld met knaagdieren, wat kinderlijk verbeeld. Dat is de buitenkant waarmee Sgt. Fuzzy zich presenteert aan een publiek waarvan ik me alleen maar kan voorstellen dat het de ogen wijd openspert in verbazing. Wat moet je daar nu van denken? Verstopt in dat veld zit een schijfje met zeven nummers die bol staan van smakelijke jazz in een ruig en aanstekelijk rockjasje. Hoewel frontman Thomas Jillings saxofonist is én de componist van alle nummers, wordt het geluid vooral bepaald door de gitaren van Ruben Machtelinckx en Bert Dockx (Dans Dans,(Flying Horseman). Zij geven de groep een unieke klank, Jillings gebruikt hun gitaren om de muziek bijzondere wendingen te geven, onder meer met een duet in het afsluitende ’One Through Tea’ – een spel van vraag en antwoord, waarin ze soms lijnen van elkaar overnemen, dan weer hun melodieën laten verstrengelen. Wanneer ze zich terugtrekken in ritmische akkoorden, springt Jillings in de ruimte die ze overlaten in een prachtige, langzame melodie, terwijl drummer Gerri Jäger (jawel, van Knalpot en Naked Wolf) en bassist Nathan Wouters hen met een stevige puls op spanning houden. ’Wet love’ begint met teruguit lopende klanken waar een gitaar overheen stottert en een zangeres, opgepikt uit de radio, enkele keren uit die golven opduikt, vooraleer een andere gitaar droef glijdende akkoorden à la Pink Floyd inzet: het signaal voor de band om rechtuit te gaan spelen met een melancholie die je hart in snikken zou laten uitbarsten, als dat mogelijk was. De hartverscheurende melodieën zijn ingepakt in een mantel van dikke lagen galm. Dit is zo’n cd die je maar blijft draaien, om te achterhalen hoe ze het toch flikken, zulke mooie en veranderlijke muziek te maken.

tekst:
René van Peer
beeld:
Sgt_Fuzzy_St
geplaatst:
wo 19 dec 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!