S/t

Wanneer een geroutineerd artiest komt aanzetten met een zelfgetitelde plaat, acht hij vaak de tijd rijp om zich helemaal bloot te geven. Zo ook de Brit Chris Clark, die voor ‘Clark’ het arsenaal van machines en apparaten waarmee hij twee vorige platen ineenstak, afzwoer, en zich op het platteland terugtrok enkel vergezeld van een computer. De retraite werkte bevrijdend. Clark nam de tijd om de nieuwste software onder de knie te krijgen en de mogelijkheden bleken eindeloos. Ondanks de nieuwe waaier van geluiden, klinkt dit album evenwel nog steeds typisch Clark. Weerbarstige IDM gaat een strijd aan met beenharde techno, met galm en echo als scheidsrechter. “Ik houd van een afwijkend en zelfs een beetje een lelijk geluid, van iets dat uit balans gebracht is en niet helemaal meer klopt”, liet hij onlangs optekenen in het webzine XLR8R. Dat wordt al meteen duidelijk tijdens ‘Winter Linn’, dat doet denken aan de synthpop van Chromatics en Kavinsky, tot Clark het nummer sloopt en het ritme onder stroom zet. De zachte stemmen en de akoestische toetsen van de vorige plaat ‘Iradelphic’ zijn weg. ‘Clark’ is een oefening in reductie, als een fijne keurslager heeft de Brit al het overtollige vet weggesneden. De nummers zijn kort en het tempo ligt hoog. Slechts hier en daar wordt wat gas teruggenomen, tijdens het pianonummer ‘Strength Through Fragility’ bijvoorbeeld, of tijdens de atmosferische passages ‘Petroleum Tinged’ en ‘Everlane’. Met zijn zevende album gaat Chris Clark stilaan tot het meubilair van label Warp behoren. Maar schrijf de man zeker nog niet af, want net als goede wijn, wordt hij beter met de jaren.

tekst:
Mattias Baertsoen
geplaatst:
zo 16 sep 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!